Translate

28/12/17

San Juan de Duero, Soria



O mosteiro de San Juan de Duero, Soria, é de es
tilo Románico, a súa construción data dos Séculos XII-XIII.

Pertencía á orde de San Juan de Jerusalén, atópase no camiño ao lugar onde discorre a lenda de Gustavo Adolfo Bécquer, O Monte das Ánimas. 

O que máis destaca é o claustro, que conserva as catro coxías, cunha colección de estilos na sua execución, moi sorprendente. 

Ao noroeste atópase os arcos de medio punto, típicamente románicos, que descansan sobre parellas de columnas.

Arcos de ferradura apuntados no tramo noreste. Nos tramos suroeste e sureste os arcos atópanse entrecruzados, a unión de ambos tramos únese con un arco dobre, tamén entrecruzado e sen columna.

 A igrexa é sinxela, dunha soa nave e ábside semicircular, a nave péchase con bóveda de canón apuntado. 

Destacan, no seu interior, os dous templetes encostados ao muro, no comezo da cabeceira. 

Se queres ver as fotos pincha aquí 

Se queres ver o vídeo pincha aquí.

22/12/17

Catedral de Toledo



A Catedral de Toledo é un edificio do periodo gótico clásico, iniciado en 1226. Derivada da arquitectura do norte de Francia do século XIII.

Toledo foi capital do reino visigodo e tiña neste lugar o seu  templo visigodo que foi destruído para construír unha mezquita, trala entrada musulmá.
 A superficie de dita mezquita tería a anchura das cinco naves actuais. Case  non quedan restos.

O rei de León e Castilla Alfonso VI toma Toledo en 1085 prometendo tolerancia ás xentes e crenzas dos conquistados, respectando inicialmente esta Mezquita Maior.
Á ausencia do monarca o bispo Bernard de Siderac e a dona do rei, dous anos despois, tomaron pola forza está meaquita para consagrada. A partir de 1087 a mezquita maior de Toledo converteuse na nova catedral de Santa María. En 1226  destruíron a Mezquita e comezaron as obras da actual catedral. 

Destacan as vidreiras, as cinco naves, tres portas monumentais e numerosos detalles de estilo Frances.

Se queres ver as fotos pincha aquí 

SE queres ver o vídeo pincha aquí 

11/12/17

Val da Barranca, Guadarrama


O val da Barranca pertence á provincia de Madrid, val situado por embaixo do macizo da Morcuera.

Iste val de montaña situado nas ladeiras da Bóla do Mundo (Alto de Guarramillas), de 2.265 m; e de A Maliciosa (2.227 m), na Serra do Guadarrama, pertencente ao Sistema Central. 

Administrativamente pertence aos concellos de Navacerrada e Becerril da Sierra, no noroeste da Comunidade de Madrid. 

Está cuberto dun espeso bosque de piñeiro rubio ou silvestre. Por iste val transcorre o río de montaña, Navacerrada, afluente do río Manzanares, remansado en dúas pequenas presas, e que desemboca no Embalse de Navacerrada, que se pode ver ao fondo.

Contén unha serie de miradores desde os cales se pode divisar unha panorámica de boa parte da provincia de  Madrid, incluíndo a cidade e as torres máis altas.


Se queres ver o vídeo pincha aquí. 


04/12/17

Santa Comba de Bande


Esta capela é o único exemplo case enteiro da arte prerrománica en Galiza. Xa que logo falamos dunha orixe que se remonta aos os séculos VII ou VIII (680), en épocas de domino visigodo.

É moi probable que a igrexa formase parte dun antigo mosteiro. A súa planta orixinal era de cruz grega con cámaras laterales na cabeceira. No exterior falta hoxe a cámara lateral do transepto sur. As remodelacións do norte modificaron o xogo de volumes primitivo, a isto tamén contribúe o engadido da espadana.


Con todo o máis destacado é o seu interior onde existen catro arcos de ferradura con dovelas desiguais que sosteñen un cimborrio cuberto con bóveda de arista feita de ladrillos. 
Posible orixe do ano 872. 

A decoración escultórica podería proceder dunha reconstrución no século XI. A decoración pode observarse no arco triunfal que separa a capela principal do crucero. O arco é de ferradura visigótica. 

Parte dos elementos poden proceder dun templo romano ao deus Bandua, de aí o topónimo. Este deus, nas súas representacións presenta un torque coma atributo, así que a Igrexa poido deribar o nome de San Trocado ou Torcuato. 

Ao redor do templo consérvase tamén algúns elementos decorativos como a pila bautismal de época románica.

Se queres ver as fotos pincha aquí. 


Se queres ver o vídeo pincha aquí 

30/11/17

Castelo de Castro Laboreiro, Melgaço, Serra da Peneda


Castelo de Castro Laboreiro, Melgaço, Serra da Peneda.
A uns 1000 metros de altitude, e situado en pleno sistema montañoso da Peneda-Gerês, preto da fronteira entre o Alto Miño e a zona de influencia de Ourense, o Castelo de Castro Laboreiro é un dos monumentos militares, localizado nos planaltos portugueses galegos.

As súas orixes son descoñecidas, sitúano en funcións  da reconquista do territorio e relacionado coa familia de D. Hermenegildo, na primeira metade do século X . 


D. Afonso Henriques, conquistouno en 1141. Devido a que foi transformado ao longo do tempo non se coñece a súa distribución, supón se que tería un patio interior con torre de homenaxe illada, á maneira dos castelos románicos.

No reinado de D. Dinis, tivo lugar a reforma que revisou o aspecto xeral que a fortaleza aínda mantén e que, por esa altura o castelo de Castro Laboreiro xogaría un importante papel na defensa da raia seca fronte a Castela. 

A altura do século XVI, o castelo estaba illado do poboado,  situado a unha cota considerabelmente inferior. O núcleo militar contaba con cinco torres quadrangulares  e posuía dúas portas, a do Sol, que levaba ao interior do recinto maior, e outra que comunicaba os dous redutos.

Dende a súa posición estratéxica pode contemplarse unha ampla vista das serras circundantes.

Moi preto atópase unha ponte medieval de moito interese.


Se queres ver as fotos pincha aquí. 

Se queres ver o vídeo pincha aquí.

24/11/17

Calatañazor, Soria 2



Calatañazor está declarado Conxunto Histórico Artístico desde 1962. É unha pequena poboación medieval, onde se recorda a lendaria batalla de Calatañazor.
A poboación está situada sobre un outeiro é rodeada de murallas. O nome de Calatañazor vén de "calat am nasur" que significa "castelo dos voitres", o que dá idea do fortificado e difícil de asaltar.

A arquitectura é popular: o Paseo polas súas rúas trasládanos varios séculos no pasado. Destacan as formas peculiares das chemineas, que rematan en pico, o que dificulta que a neve do inverno se pouse nelas.

A igrexa da nosa Señora do Castelo é románica con modificacións posteriores. Destaca a súa portada e detalles decorativos como un conxunto de tres arcos cegos, un deles lóbulo de crara influencia Andalusí .

Un busto de Almanzor, dirixente musulmán, está situado no centro do pobo, este foi derrotado na lendaria batalla de Calatañazor.  


Tamén existe no centro da vila un "Rolo ou picota", columna de pedra onde se expoñían á vergonza os presos condenados.

Desde o castelo téñense unhas boas panorámicas das chairas que contornan Calatañazor.

Na parte sur e fóra das murallas, atópanse unhas tumbas antropomorfas medievais excavadas na rocha, que deberon pertencer a un cemiterio extramuros que se atopaba preto dunha ermida hoxe desaparecida. 


Neste lugar, de entorno medieval, Orson Welles localizou a súa película "Campanadas a medianoite". 



Se queres ver as fotos pincha aquí.

Se queres ver o vídeo pincha aquí. 

14/11/17

Castelo de Lindoso



Castelo do Lindoso, Ponte da Barca, Portugal. É un monumento que cumpriu funcións defensivas durante os conflitos militares co reino de Castela. 

Foi eriguido nos principios do século XIII, durante o reinado de D. Afonso III.
Durante as Guerras da Restaração (siglo XVII) asumiu unha gran importancia debido á súa localización fronteiriza con España.

Aínda conserva as súas murallas, e no seu interior alberga, en ruínas, a casa do alcaide, unha capela, un forno, unha torre de homenaxe con 15 metros de altura e un museo con dúas exposicións permanentes.

Se queres ver as fotos pincha aquí. 


Se queres ver o vídeo pincha aquí.



10/11/17

Calatañazor, Soria 1




O nome de Calatañazor procede do árabe, segundo varios autores, (Calat-An-Asor..., segundo varios autores), que significa castelo do voitre ou niño de aguias para outros. Esta poboa que mira ao val do Sangue, onde se sitúa a batalla entre as tropas cristiás e as de Almanzor en 1002, na que Almanzor foi derrotado. Segundo a tradición morreu pouco despois e foi enterrado en Medina Salim (Medinaceli).

O castelo, do século XIV ou XV, está moi derruído, siguen en pé algúns lenzos e parte da torre da homenaxe de mampostería e sillería con reforzos nas esquinas. 

Na torre de homenaxe quedan restos de aparello árabe e unha ventá gótica. Polo lado da poboación conta cun foso, mentres que polo val do Sangue a propia altura dos riscos ofrecen suficiente protección. A poboación está amurallada, da que se conservan lenzos no noroeste e sur, cunha porta.

Se queres ver as fotos pincha aquí. 

Se queres ver o vídeo pincha aquí .



03/11/17

Espigueiros de Lindoso e Soajo


Espigueiros de Lindoso e SoajoCoa chegada do millo, ou maínzo, de América produciuse unha gran abundancia de grans, isto creou a necesidade de secalos, almacenalos, conservalos, aireados e poñelos a recaudo de roedores e outros animais que gostan destes graos. 


A solución que se dou no norte de Portugal, Galiza e outros lugares do norte da península,  foi a construción de espigueiros, nome que se lle dá no norte de Portugal, en Galiza chámanselle hórreos, aínda que se utilizan un conxunto de sinónimos, o que indica a importancia que tiveron estas construcións nos últimos séculos.

 Os espigueiros, o mesmo que os hórreos, son construcións de granito, ou madeira, con rañuras ou portelos de ventilación. Aséntanse sobre patas ou piares de pedra, ou madeira, cunhas losas circulares na súa parte superior que evitan a entrada dos roedores. en algúns tipos fase unha construción cerrada na base chama, casa da eira, que se aprobeita como almacén de outros graos como trigo, fabas, etc.  Sitúase en lugares altos e ben ventilados. 

Moitas destas construcións están coroadas por cruces e ou símbolos fálicos, que invocan a protección contra calquera dano ou maldición.

Na vila de Soajo, no concello dos Arcos de Valdevez, hai un conxunto de espigueiros situados nunha eira comunitaria composta dunhas enormes laxes de granito, cerca do centro da vila. Ista eira comunitaria de Soajo ten 24 espigueiros (hórreos). os máis antigos son do 1782. Desde 1983 o conxunto de espigueiros do Soajo está clasificado como Inmóbil de Interese Público. 

Espigueiros de Lindoso, poboación situada no Parque Nacional de Peneda-Gerês. Os espigueiros desta vila están situados nos arredores da aldea medieval de Lindoso, entre o seu castelo e o cruceiro, este conxunto de 64 espigueiros sitúanse en torno a unha única eira comunitaria de grandes losas de granito, o que dá idea da importancia do traballo colectivo propio das zonas de alta montaña. Foron construídos aos longo dos séculos XVIII, XIX e XX.

Dende o alto do Castelo de Lindoso pode contemplarse  unha panorámica do conxunto dos espigueiros, situados na eira.

Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí






27/10/17

Castelo de Soutomaior


O Castelo de Soutomaior domina o territorio enmarcado polo val do río Verdugo, dende a súa confluencia co Oitavén ata a súa desembocadura na enseada de San Simón, en Arcade.

Situado no centro xeográfico do municipio do mesmo nome, dista uns seis kilómetros por carretera da costa.
Esta posición a media altura domina e controla as terras do seu feudo e as comunicacións de sur a norte da provincia, tamén ofrece as ventaxas de atoparse agochado ante as invasións realizadas por mar (normandos, turcos, piratas, etc.) e dispon de abundancia de auga para desenrolar os seus propios cultivos e pastizais para a gandería.

A construcción orixinal data do século XII, si ben será con Pedro Álvarez de Sotomayor, coñecido polo alcume de Pedro Madruga co que alcance o seu máximo esplendor xa que chegou a ser o epicentro da actividade política do sur de Galicia durante o século XV.

Ao final da época feudal, e dado o entorno produtivo no que se sitúa, puido adaptarse fácilmente, incluso conservando os seus vellos muros defensivos, á nova producción agríco-gandeira de tipo pacego da nobreza galega arraigada no campo.

Foi derruído durante a Revolución Irmandiña e Pedro Madruga intervirá moi directamente na súa reconstrucción.
Preto do lugar onde se sitúa o Castelo de Soutomaior e en dirección ao oeste sitúase o Pico de  Castro da Peneda, antigo castro, onde en 1477, o arzobispo de Santiago D. Alonso de Fonseca e Ulloa construíu o castelo de Castrizán para controlar ó de Soutomaior. Cando voltou do seu cautiverio en Castela, Pedro “Madruga,” conquistou e derribou o castelo de Castrizán. Na actualidade sitúase nese lugar a ermida da Virxen das Neves.

O castelo pasou por distintas fases de construción. O cambio máis destacado foi no século XIX cando o marqués da Vega de Armijo realiza, en estilo neogótico, a "Galería de Damas".

A súa sucesora é a súa sobriña, a marquesa de Ayerbe, que era coñecida como a "Marquesa Roja". Foi unha das precursoras do movimento feminista en España.  O seu segundo esposo, o doctor Lluria, construíu un sanatorio nos seus arredores. Sen embargo, debido ás súas actividades políticas, converteron a Soutomaior nun centro sospeitoso de conspiracións políticas e perderon a propiedade no ano 1917.

No 1982 o castelo pasou a mans da Diputación Provincial de Pontevedra.

Se queres ver as fotos pincha aquí 


Se queres ver o vídeo pincha aquí 

21/10/17

San Saturio, Soria



San Saturio é un conxunto arquitectónico formado por unha serie de grutas, unha igrexa e outras dependencias.


Segundo a lenda no século VI o nobre soriano Saturio, tras falecer os seus pais, repartiu as súas riquezas entre os pobres e marchou a vivir a unhas covas xunto ao Douro.

En 1694 constrúese a igrexa co concerto de todos os veciños, situada nun alto rochoso pegado ao río, Iste enclave posee unha gran riqueza paisajística.
Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí 



13/10/17

Patones de Arriba, Madrid


O nome de Patones provén do apelido que tiñan os seus fundadores, que era Patón. 


En 1555 aparece no padrón, que se conserva no Arquivo de Simancas, e que menciona a alqueria da Hoz dos Patones (hoxe Patones de Arriba) integrada por 7 veciños.

O Rei de Patones era unha especie de alcalde ou xuez de Paz, sería un ancián que administraba xustiza entre os veciños.
O 3 de Agosto de 1769 concédeselles o título de lugar ou aldea independente.

A familia dos Prieto tiña a prerrogativa de ser a que administraba xustiza e gobernaba hereditariamente, elixíndose para tal obxecto ao varón maior dela, ao que chamaban rei.

No Século XX e de forma paulatina os habitantes de Patones foron descendendo de Patones de Arriba á zona chán onde se foi construíndo o novo núcleo.

Foi declarado Ben de Interese Cultural (BIC).

A arquitectura do lugar caracterízase polo aprovechamiento das vertentes da montaña no asentamiento dos poboadores de Patones de Arriba, isto fai que nos atopemos cun urbanismo non uniforme, que dá como resultado a división do municipio en tres zonas:

Na parte mais baixa sitúanse as vivendas.
A unha altura intermedia atópanse as instalacións auxiliares destinadas a o gando ovino e caprino: os currais.
Situadas en fronte dos currais atópanse as eiras destinadas á malla do cereal.
Os ocos escavados na rocha, de pequenas dimensións, usábanse para gardar o gando porcino.

As construcións realízase de mampostería de Pizarra de cor negro, o que lle dá o nome aos pobos negros, ao exterior e no interior barro como material illante.


Se queres ver o vídeo pincha aquí

06/10/17

Soria, un paseo pola cidade





Algúns elementos a destacar no paseo por Soria. A igrexa de Santo Domingo, considérase unha das máis belas mostras do románico na península . Construída na segunda metade do século XII, a fachada é un  poema visual dada a beleza e calidade da súa ornamentación.

O Instituto Antonio Machado, instalado nun edificio dos Xesuítas, o nome vén dado porque Antonio Machado foi profesor del, consérvase
 a aula onde deu aulas. Nesta cidade tamén casou con Leonor, o gran amor da súa vida.  

O centro da cidade conserva unha serie de pazos renacentistas, entre outros: Pazo do Vizconde de Eza. Pazo de Don Diego Solier, de finais do S. XVI. Pazo dos Condes de Gómara. Pazo Vello dos Ríos e Salcedo, renacentista do XVI. 

As rúas do centro da cidade, moitas peatonais, teñen unha gran actividade comercial e moitos locais de hostalería con moitas terrazas.

A praza Maior, presidida polo edificio do concello, antes Casa dos Linaxes, unha institución medieval que rexía os destinos do lugar. Na fachada exhibe o disco cos escudos das doce familias que integraban dita hirmandade.
A casa da Cidade é un centro cultural que ocupa a vella Audiencia. O seu reloxo, o vetusto tocahoras que cantou Machado, aínda segue marcando o ritmo vital dos sorianos. 

Tamén podemos ver a torre de dona Urraca e a igrexa da nosa Señora a Maior,  onde contraeron matrimonio Leonor Esquerdo e Antonio Machado.

Igrexa de San Xoan de Rabanera é de estilo románico, foi construída no século XII. Destacan a súa esveltez, a súa decoración exterior, e a porta principal, que é a que pertencía ás ruínas da Igrexa de San Nicolás. Foi declarado Ben de Interese Cultural en agosto, 1882.

Alo, nas terras altas,

por onde traza o Douro
a súa curva de ballesta
en torno a Soria, entre chumbosos cerros
e manchas de rachados aciñeirais
o meu corazón está vagando, en soños...
Non ves, Leonor, os álamos do río
coas súas ramas tesas?
Mira o Moncaio azul e branco; dáme
a túa man e paseemos.
Por estes campos da terra miña,
bordeados de oliveirais cheas de pó,
vou camiñando só,
triste, canso, pensativo e vello.

           Antonio Machado



Se queres ver o vídeo pincha aquí



29/09/17

Mezquita antiga en Toledo


Esta mezquita foi cristianizada en época medieval. O edificio islámico é moi recoñecible trala súa restauración a principios do século XX. 

De planta cadrada, posúe nove bóvedas ordenadas en tres naves paralelas distribuídas por catro columnas. No lado sureste localízase o muro de qibla, aínda que esta fachada xunto coa oriental foron alteradas, no proceso de transformación igrexa. 

As outras dúas fachadas, orientadas ao norte e oeste respectivamente, son de corte monumental e atópanse amplamente decoradas.

Segundo a inscripción que se conserva na fachada occidental sábese  que a construción data de, 13 decembro do ano 999/ 11 de xaneiro do ano 1000, sendo o promotor da obra  Ahmad Ibn Hadidi, e o arquitecto,  Musa Ibn Alí.
Tras a tóma de Toledo por Alfonso VI, no ano 1085, comeza a cristianización do edificio. 

Durante as excavacións arqueológicas, apareceu unha vía monumental romana formada por grandes losas de granito. Esta vía discorrería en dirección norte a sur atravesando parte da planta da Mezquita.


Se queres ver o vídeo pincha aquí.


22/09/17

Fuentona de Muriel





A "Fuentona de Muriel",  é a fonte onde nace o río Abión. Abroia ao exterior nunha poza grande, despois de percorrer diversas cavidades polo interior da montaña. Este é o drenaxe natural do acuífero da "Sierra de Cabrejas" o cal está constituído por rocas kársticas nas que a auga, ao longo dos anos, creou infinidade de grutas e cavernas por onde penetra a auga, saíndo ao exterior polo fondo da poza, dando a impresión óptica de que xurde da nada. 


Está situada no término municipal de Cabrejas del Pinar, nas proximidades de Muriel de la Fuente, na provincia de Soria.

O nacemento do río Abión forma parte dun conxunto de elementos de moito interese chamado "Monumento Natural da Fuentona", composto por outros elementos como son: Unha fervenza chamada,
 "Chorro de Despeñaelagua", onde en época de choivas e durante o desxeo a auga cae desde unha altura considerable entre paredes rochosas. Un conxunto de barrancos e desfiladeiros franqueados por grandes formacións rocosas de orixe calizo e axudado a conformar polo río Abión. 
Outro elemento importante é o "Sabinar de Calatañazor", bosque de sabina albar considerado como Reserva Natural pola Xunta de Castela e León. Nel atópanse árbores desta especie moi elevados e lonxevos, 2000 anos de existencia. Esta árbore está considerado como unha reliquia do terciario. 
Destaca, tamén, a variada fauna: Voitre leonado, aguia real, o falcon peregrino, o alimoche ou o bufo, entre outras especies ornitolóxicas.
Tamén son frecuentes o corzo, xabarín, raposo, lebre, etc.

As ugas do río Abión ofrecen un hábitat ideal para o desenvolvemento de especies tales como a troita común, a nutria, a ra, etc.

Debido a que coexisten terreos húmidos, secos, arenosos, rocosos, etc, existe unha gran variedade de especies vexetais.


Se queres ver o vídeo oín chá aqui


12/09/17

Arredores de Noia




Un percorrido polos arredores de Noia, empezando polo barrio da Chaínza,
 está situado ao suroeste te de Noia, no fondo da ría. Por este bárrio pasaba o antigo trazado do Camiño Real, polo que foi lugar de paso obrigado para a entrada de Noia. Proba desto é a ponte medieval recentemente descuberta. 

Tamén cerca poden verse os restos do Pazo ea fábrica de Curtidos dos Cadarso de 1700.

De moito interés son os Muíños medievais de Pedrachán, conxunto preindustrial vinculado á auga na impresionante ribeira do río Traba, restaurados. Este conxunto de muíños pertenceron a Antonio Cortés de Mendoza e Soutomaior, conde de S.Bernardo. Os muíños aproveitan o caudal do río a 150 m. máis abaixo da ponte medieval. 


O núcleo mánten outros elementos como lavadoiros, presas, canles, fontes, camiños e escadas que facilitan o acceso por enriba do cauce rochoso do río. 

Continuando o percorrido polo lugar de O Obre, entre casas antigas e modernas, antigos hórreos, e vexetación exuberante, chegamos a praia do Testal, por encima da cal pasa a nova ponte. A ponte sobre a ría de Noia une o lugar da Barquiña (Barro) e o porto do Testal (O Obre).

A Barquiña é un lugar da parroquia de Barro do concello de Noia. É probable que seña o lugar en que se produciu o primeiro asentamento poboacional no concello de Noia.


O percorrido rematou cun paseo pola pasarela de madeira que une Barro con Noia.

Se queres ver as fotos pincha aquí.


Se queres ver o vídeo pincha aquí.



08/09/17

Dolmen de Dombate



O Dolmen de Dombate é o monumento megalítico máis importante de Galicia. Este tesouro histórico e etnográfico debemos protexelo e conservalo, para que o poidan  coñecer e gozar as futuras xeracións.

O dolmen de Dombate sitúase no municipio de Cabana de Bergantiños. Este dolmen é do tipo de tumba de corredor.
 

Data da primeira metade do IV milenio a. C., a cámara a finais dese mesmo milenio. Foi usado en diferentes épocas, no 2700 a. C. deixaron de usalo.
No século XIX, o historiador Manuel Murguía fixo notar a súa presncia, e que en 1885 o poeta Eduardo Pondal o inmortalizouno nun poema de "Queixumes dos Piñeiros".

O dolmen foi recuberto cun edificio de madeira e cristal co fin de protexelo, tamén nota cun centro de interpretación que permite coñecer o megalitismo na Costa dá Morte.


Dombate está formado por un túmulo de planta irregular composto de terra sobre a que se colocou unha coraza de pedras de pequeno tamaño. Este túmulo envolve unha cámara poligonal que se estende cun corredor de catro metros e realizado en tres tramos. O corredor péchase cunha losa vertical a modo de porta. 


O acceso ao interior realízase por un corredor descuberto horizontal no que apareceron 20 ídolos de pedra, unha zona enlousada con pedras planas, un espazo de pavimento composto de grava e a porta de entrada ao 
corredor. No interior da cámara apareceron debuxos poligonais e relevos nas laxes. 

Pasado Vilaseco,
lugar batido do aire,
no alto da costa d'Ures,
de montesía canle;
pasado Vilaseco,
indo p'la gandra adiante,
xa vía desde lonxe
o Dolmen de Dombate. 

 (fragmento de "Queixume dos pinos", Eduardo Pondal.

Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí 

01/09/17

Castro Cidá de Borneiro


Castro de Borneiro, situado en Cabana, Comarca de Bergantiños, A Coruña. É un dos castros máis representativos de Galiza, dada a súa difusión. É coñecido como A Cidá (a cidade), topónimo moi empregado en Galicia en lugares con restos similares.

A súa datación figura entre os séculos IV e I a.c., é por isto que non chegou a ser romanizado, sendo un dos poucos castros estudados que non sufrise a influencia da cultura do imperio.

Descubriuse en 1924, as excavaciones comezaron nos anos 30. Reanudanse as escavacións na década dos 70. Continuaron nos 80 e conseguese que visen a luz ata 36 construcións. Moitas das pezas que se atoparon están expostas no Museo Arqueolóxico da Coruña.

O conxunto da cidade está rodeado por un foso e dúas murallas defensivas, polo este a defensa vénlle dada pola inclinación do terreo. No antecastro, a parte situada fora das murallas, apareceron os restos dunha vivenda ovalada, dúas fontes e un forno circular que poidera estar cuberto por unha bóveda. 


É de destacar o grande tamaño das vivendas, así como as formas circulares de todas as casas, que demostran a non romanización do lugar.

O poboado abastecíase de auga dun regato que discorre ao carón da Cidá, o Rego do Muíño. 


Se queres ver o vídeo pincha aquí.





25/08/17

Subida ao Monte Pindo





Unha das subidas ao Monte Pindo parte de detrás da igrexa do Pindo, fronte a praia de San Pedro, a distancia da subida é duns 10 Km, o camiño está sinalizado e marcado, a dificultade  é media alta, o ascenso desde o nivel do mar ata a Croa é de aproximadamente uns 600 metros. O ascenso prodúcese a través dun sendeiro abrupto e moi irregular, a duración depende da forma física de quen camiñe pero tomando con calma pode durar 5 ou 6 horas. A xente que está en forma faino en menos de 4 horas. 

O Pedrullo e Castelo de San Xurxo, a 250 metros de altitude, sitúase nun outeiro cheo de pedras, restos dun castelo do ano 900, que tiña por función vixiar a chegada de barcos viquingos á costa.   

Un pouco máis arriba está o miradoiro de Chan das Lamas, zona chan como indica o nome, por onde pasaba un antigo camiño que comunicaba a vila do Pindo coa antiga parroquial de san Mamede. Desde esta posición existen unhas boas vistas da costa.

O camiño segue e o ascenso vaise facendo cada vez máis pronunciado. A uns 500 metros atopamos unha chaira é o val de San Lorenzo. Aquí en tempos da II Guerra Mundial, houbo unha pequena explotación de volframio. Pódese divisar a praia de Carnota.
A todo o longo do camiño atopamos multitude de figuras esculpidas en pedra pola erosión e a natureza, e que espertan a imaxinación.

Para chegar á Moa hai que atravesar unha das murallas que a rodeaba que puido ser construía polos anos 500 ou 600. A carón desta muralla, a Raíña Lupa estaría enterrada cos seus sete millóns de ouro na cabeza e outros sete millóns aos pés, segundo conta a lenda. 

A cima ou Croa é o pico máis alto de toda a redonda o que permite unhas vistas espectaculares, tanto da costa como do interior. Cara ao norte, podemos ver o embalse de santa Uxía, as terras da parroquia de Arcos e os montes da Ruña; ao sur o val e a praia de Carnota, cara ao oeste, o cabo Fisterra, o océano, a ría de Corcubión e as illas Lobeiras. Moi preto queda a desembocadura do Ézaro, fervenza moi reducida pola canalización da auga a unha central eléctrica. É de destacar que os montes do arredor están ciscados de xeradores eólicos, que rompen a amonía e xeran ruídos.

A Asociación Monte Pindo reclama a máxima protección deste enclave natural e histórico como “Monte Pindo, Parque Natural”, unha medida que demandan masiva e unanimemente comunidade científica, entidades sociais e sociedade.

Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí




18/08/17

Paseo polo Geres, Portela do Homem





Portela do Home é un porto de montaña da  Serra do Gerês que forma parte da Raia, a estrema entre Galicia e Portugal.
Do lado portugués sitúase o concello de Terras de Bouro, do lado galego a parroquia de Río Caldo, do concello de Lobios. Tamén é o límite entre o Parque Natural de Baixa Limia - Serra do Xurés (Galiza) e do Parque Nacional de Peneda-Gerês (Portugal). Sitúase a 822 m de altitude. Recibe o nome do río Homem, portugués, que ten unha fervenza a 800 m da portela.

Este paso xa se usaba antigamente, por aquí pasaba a vía romana Vía Nova do Itinerario de Antonino, que unía Bracara Augusta con Astorga, desta vía consérvase varios miliarios. 
Estes miliarios eran indicadores viarios de formas cilíndricas pertencentes á denominada Vía Nova ou Vía XVIII (século I d.C.), indicaban as distancias en millas. 

O Parque do Geres destaca por posuír unha gran variedade de paisaxes; serras escarpadas outras de formas máis suaves, nas que o granito é o protagonista, pequenos ríos discorren entre rocas, en ocasións facendo cascadas e saltos de auga. Especial protagonismo teñen os espesos bosques cheos de vida.
A flora deste lugar é propia de climas de distintas rexións europeas, a eurosiberiana e a mediterránea isto supón unha gran variedade de vexetación, desta maneira comparten espazos os bosques caducifolios de carballos e bidueiros que alternan con outros de folla perenne, como os de sobreiras ou árbores do amorodo. Este nivel de riqueza biolóxica merece a protección de Zoa de Especial Protección dos Valores Naturais. Esta variedade de flora correspóndese cunha grande diversidade faunística.



Se queres ver as fotos pincha aquí


Se queres ver o vídeo pincha aquí 


11/08/17

Igrexa Románica de Cambre


A Igrexa Románica de Cambre forma parte do Mosteiro do mesmo nome. A fundación ten lugar na segunda metade do S IX, cando o conde Alvito, cos seus irmáns patrocina a fundación do monasterio para o que dispuxeron de cuantiosos bens, incluídos os vales de Calambre (Cambre) e Elviña. O lugar da fundación Cambre Cambre.

Este Mosteiro estivo agregado ao de Antealteres, en Santiago, ao que permaneceu anexionado con rango de priorato ata finais do S XV.

A Igrexa foi construída polo patrocinio da familia de Traba, sobre 1194.

En 1589, o corsario inglés Drake ataca a Igrexa, incendia e derriba parte dela. Coa invasión napoleónica sofre novos destrozos. Hoxe atópase reconstruída.

A igrexa é un edificio de tres naves e crucero. A cabecera está constituída por presbiterio rodeado por cinco capelas absidales que se abren á girola ou deambulatorio.

O exterior posterior está composto por cinco ábsidiolas, que forman un conxunto moi armonioso. A fachada, situada ao oeste, presenta tres canles separadas por dous contrafuertes centrais que á súa vez sosteñen os arcos formeros.

Encaixada entre os contrafortes atópase a portada típica das igrexas románicas, bastante desgastada polo tempo. Na parte superior sitúase o rosetón, que conten calados interiores cun círculo de baquetón no que se desenvolven arcos polilobulados.

No interior destacan a Xirola que tiña función procesional, as tres naves con arcos de medio punto e capiteis con figuras variadas.

Se queres ver as fotos pincha aquí.

Se queres ver o vídeo pincha aquí.




01/08/17

A Casa das Palabras, Cimeterio Musulmán, A Coruña


No campo da rata, lugar de triste recordo polos asesinatos levados a cabo polo exército franquista, está situado o edificio dun antigo cementerio onde se enterraron os corpos dos marroquinos musulmáns recrutados polo exército de Franco. Este espazo está incluído nunha zona que se chama Durmideiras.  
 
Este edificio, con formas construtivas da cultura árabe, foi transformado na Casa dás Palabras, contén no seu interior gravados realizados por Xoán Viqueira, nos que foron inseridos textos sobre a orixe da cidade escritos en grego, latín, árabe, gaélico e castelán antigo, e todos eles están traducidos ao castelán e ao galego. Ademais, escribíronse unhas 250 palabras do castelán e do galego que teñen a súa orixe na lingua árabe.

As citas sobre A Coruña proceden do Historiador Romano Deu Casio e tamén de Alfonso X o Sabio que fala de Hércules, de Gerión e do primeiro habitante da cidade, ao que bautiza co nome de Coruña.



Se queres ver as fotos pincha aquí.


Se queres ver o vídeo pincha aquí.





28/07/17

FARO DE CABO VILÁN, CIMETERIO DOS INGLESES





En (1890) naufragou o acoirazado inglés HMS Serpent en punta do Boi, esto acelerou a construción do actual faro do cabo Vilán, de primeira orde -como o de Fisterra ou o das illas Sisargas-, acadando a súa luz as 60 millas (97 km). 

Este naufraxio contribuíu a que fose o primeiro faro electrificado de España (1896). 
Anteriormente xa se construíra o "Faro vello", próximo ao actual, de pouco alcance e mal situado.

Este é un dos faros máis característicos da Costa da Morte. O enclave natural no que se asenta é espectacular. De feito o cabo Vilán foi declarado Sitio Natural de Interese Nacional en 1933.

É unha mágoa que hoxe estea rodeado por un conxunto de instalacións que rompen a armonía do espazo, unha macro piscifactoría  e un conxunto de aeroxeradores de enerxía eléctrica.

A lanterna está situada nun entorno salvaxe no bico dun outeiro de difícil acceso e moi batido polo vento o que obrigou a construír un pasadizo cuberto que une o faro co edificio base, separado da lanterna e situado a unha altura moito menor, este pasadizo ten 250 escaleiras.

O edificio base, antiga vivenda das/os fereiras e taller de reparación e mantemento do faro, contén un espazo para museo, ben acondicionado.

Dende este lugar pódese ver unha espectacular posta de sol. 

Cerca do faro, cara o leste, atópase o "Cemiterio dos Ingleses" lugar no que foron enterrados os tripulantes do "Serpent", fronte ao lugar onde se produciu o sinistro. Os oficiais foron enterrados no centro do cementerio e os mariñeiros na periferia.

Desde este punto pode verse o monte Branco, a maior duna rampante de Galicia, e na súa base a maior reserva de camariñas, un arbusto protexido, que dá nome á terra de Camariñas.
Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí 

24/07/17

Embarcacións tradicionais galegas


Embarcacións tradicionais galegas
DORNA
Non se lle coñece a orixe histórica, é unha embarcación moi mariñeira, con moi boas cualidades veleiras, esto explica que pervivira a ata hoxe como barco de pesca e marisqueo. É unha embarcación moi abundante nas Rías Baixas.

FALUCHO
É unha pequena embarcación de chapa. Os mariñeiros de Bouzas, realizaban estas embarcacións coas chapas dos bidóns. As primeiras referencias son dos anos 20 do pasado século, usábanse para embarcar nos fondeos,

BUCETA.
Tamén chamada (fanequeira), as bucetas utilizábanse en moitas zonas da costa galega, pero e na Ria de Muros e Noia, onde sempre tiveron a maior representación, era moi versátil, destacando a pesca da faneca, o abadexo ou o congro e tamén o marisqueo.

RACÚ
É unha embarcación moi utilizada nas rías baixas. ían a remo e vela mística e de relinga, a que se víu en Combarro dispón de foque, trinqueta e cangrexa. Os racús son unha evolución da traiñeira e da lancha xeiteira galega que adoitan ter unha eslora de entre 5 e 10 metros,

GAMELA CORUXEIRA
A gamela coruxeira era a embarcación de artes menores mais estendida na Ria de Vigo,  desprazanbanse a remo e a vela trapezoidal o terzo ou mística, adicábase, principalmente, ao traballo con liña,  tamén faenaban con aparellos e nasas.
As súas características máis importantes son: o fondo case plano, o cal presenta unha pequena curvatura que lle proporciona arrufo, e a súa forma rectangular ou de dúas popas.

CAROCHO
Este barco foi utilizado principalmente para a pesca e o transporte de bens e persoas, coa morfoloxía dun barco alongado, de casco trincado semellante ás costas dun insecto, daí ven o seu nome,  rápido e de grande maniobrabilidade.
Moi utilizada no río Miño. Na parte galega tamén se coñece como bote anguleiro,  a súa orixe atribúe se ás embarcacións nórdicas. froito dunha evolución y dun proceso de mestizaxe constructiva marcado polas técnicas de orixe nórdica e mediterranea.

BOTE DE RIBADEO
Está embarcación de traballo, foi moi utilizada na ria da cal levan o nome.
Este bote de Ribadeo mantén semellantes as características estruturais dende ai oito décadas.

Se queres ver as fotos pincha aquí .

Se queres ver o vídeo pincha aquí .


14/07/17

NOIA II


Na zona oeste do casco vello de Noia atópase a Igrexa de San Martiño, está emprazada na Praza do Tapal, no lugar dun antigo castelo.


Foi construída seguindo o estilo "gótico-marinero" que se caracteriza por ter unha nave única con contrafoertes moi destacados que lle permiten contrarrestar os fortes empuxes dos arcos que sosteñen a cuberta. O ábside está coroado por almenas que indican unha certa función defensiva.
 

No interior da igrexa destaca a bóveda de crucería e as ventás que iluminan o interior. Foi construída no solar onde había unha ermida a Santa María.

Xa no exterior destaca a beleza da súa fachada principal, dividida en tres corpos verticais. Nos extremos, levántanse as torres, inconclusas, á da esquerda foille engadido un teito piramidal sobre o campanario no século XVI. No centro superior sitúase o gran rosetón rodeado de catro anxos tocando a trompeta.

Nun plano inferior está a porta con batentes nos que se representan os doce apóstolos e un arco apuntado no que aparece Cristo na primeira arquivolta e as doce figuras dos anciáns da Apocalipsis, seguindo as fórmulas do Mestre Mateo do Pórtico da Gloria de Compostela.

Na arquivolta seguinte aparece represéntada a Virxe, embarazada, á esquerda e un Arcanxo, á dereita, nos arranques do arco.


Se queres ver as fotos pincha aquí.

Se queres ver o vídeo pincha aquí.