Translate

31/12/15

Cidade Encantada, Cuenca

Cidade Encantada, situada na localidade de Valdecabras (Cuenca), en pleno corazón do Parque Natural da Serranía de Cuenca e rodeada de inmensos piñeirais, a Cidade Encanta é unha paisaxe moi espectacular, onde se mostra o proceso xeolóxico do Carso (karst) e as súas estrañas formacións. Por iso, a Cidade Encantada foi declarada Parque Natural o 11 de xuño de 1929.
 

A súa orixe remóntase a fai 90 millóns de anos, cando a Cidade Encantada formaba parte do fondo do mar de Thetis. Tratábase de augas tranquilas, o que propiciou a deposición de sales, en especial carbonato cálcico.
 

Ao final do Cretáceo e como consecuencia da oroxénese alpina, o mar retirouse e o leito mariño, composto de pedra calcaria, emerxeu á superficie. Miles de anos de acción da auga, do vento e do xeo foron orixinando estas formas  xeolóxicas con aparencias máxicas.

24/12/15

Cuenca

Cuenca, cidade Castelán, Os seus antepasados sitúanse en pobos como: Lobetanos, concanos e romanos.

O seu primitivo nome barállase entre Anitorgis, Sucro e Concava, aínda que non hai ningún rastro fiable que o probe.
 

Afírmase que os concanos foi un pobo que se mantiña do sangue dos cabalos mesturada con leite. Estes e outros núcleos humanos fusionáronse cos celtiberos citeriores formando un pobo mixto, a esta mistura contribuíron, tamén, as lexións do Imperio Romano.
  Coa chegada do islám, aganeras, comezou a consolidación de Cuenca como un centro urbano consolidado, as súas alfombras e a arte da eboraria, talla do marfil, foron demandadas no Al-Ándalus, e tamén na corte de Toledo. 


Os musulmáns construíron unha fortaleza, probablemente chamada Conca, no alto da atalaia, para controlar os accesos á Serranía, o resto da cidade está protexida polas fouces que escavaron os ríos Jucar e Huécar, bordean a cidade, e que fan de muralla.

Na época omeya, Cuenca desenvolvería unha gran actividade agrícola e unha industria textil que fixeron dela un dos centros de importancia do califato. 

A partir de 1091, sofre as consecuencias da chamada reconquista, guerras de conquista e reconquista, perdendo boa parte da actividade.
Neste século Cuenca cambiaría varias veces de dependencia e sufrira o asedio doutro pobo como o magrebí, os austeros e ortodoxos almohades.

Alfonso VIII sitiou a cidade durante nove meses ata que ao final conseguiu esgotar aos seus habitantes polo fame ou con proxectís, tamén algún colaborador que traizoou a cidade. 

Cuenca, patrimonio da humanidade, é, en todo caso, unha cidade para percorrer con moita calma. Unha cidade para ver por dentro, pasear polas súas rúas e calexas, contemplar fachadas como a da Catedral ou as da Praza Maior. Paga moito a pena a vista dende fóra, a veira dos ríos, para ver o conxunto monumental, incluída a casa colgante.


12/12/15

Covas en Zugarramurdi

  Covas en Zugarramurdi.  Están situadas na zona occidental do Pirineo, máis arriba do val de Baztan, moi preto de Francia, e a 400 metros de Zugarramurdi, o pobo das bruxas, onde se mestura a fantasía e realidade. O branco das casas do pobo destaca na paisaxe policromada de verdes.

 Son unhas covas que conservan un halo máxico que as envolve, foron ata o século XVII escenario de akelarres, reunións pagás nas que homes e mulleres escapaban da rutina a través de festíns desenfreados, danzas en torno a fogueiras e orxías á luz da lúa. Estas actividades lúdicas deron lugar ao
Proceso Inquisitorial de 1609 a 1614, onde foron presentadas como proba evidente de que en Zugarramurdi tiñan lugar actos de bruxería.

O espazo das covas é un impresionante complexo cárstico superficial. A cavidade principal foi escavada por unha corrente de auga, aínda hoxe moi caudalosa, denominada a Regata do Inferno ou "Infernuko Erreka", formando un amplo túnel cuxo eixe orientado de noroeste a suroeste, alcanzando unha lonxitude de 120 metros, unha amplitude de 22 a 26 metros no seu extremo oriental e uns 12 metros na súa saída ou boca occidental, así como unha altura media de 10 a 12 metros. O conxunto complétase con dúas galerías máis altas, de orientación similar á galería principal, que se abren á mesma. Destas pedras calizas obtiveron cal para o seu uso industrial. 

06/12/15

O Río Sarela, Santiago de Compostela

Río Sarela, Santiago de Compostela
Compostela está situada entre os rios Sar e Sarela. O río Sar bordea a cidade polo leste mentres que o río Sarela faino polo oeste, os dous únense na zona do Chouciño. O Sar continúa camiño de Padrón, para unirse co río Ulla.


O río Sarela, dus 10 Km de lonxitude, tamén é coñecido como o río dos Sapos, as primeiras augas abrollan nas ladeiras do monte Pedroso, polo lado da Peregrina, e segue polo Romaño cara Galeras e Vidán. Este río cumpriu  un importante papel no desenvolvemento da zona pola que transcorre, subministra auga para uso agrario, doméstico e industrial: muíños, fábricas de curtidos, lavadoiros, pesca. Aproveitamento para o lecer, paseos, xogos, baños, foi outro dos usos deste río. De todos estes  usos, quedan vestixios ao longo de todo o percorrido. 

Como consecuencia destes usos o río sufriu moitas modificacións e deterioros: desviación das súas augas para levalas a muíños, fábricas de curtidos, rego agrícola, etc, construción de pontes e camiños que atravesan o seu seu leito, ocupación das beiras con muros de vivendas e outras estruturas, foron degradando este espazo. 
Nos últimos tempos, o Sarela, está en fase de recuperación para poder desfrutar da súa contorna.