Translate

28/07/17

FARO DE CABO VILÁN, CIMETERIO DOS INGLESES





En (1890) naufragou o acoirazado inglés HMS Serpent en punta do Boi, esto acelerou a construción do actual faro do cabo Vilán, de primeira orde -como o de Fisterra ou o das illas Sisargas-, acadando a súa luz as 60 millas (97 km). 

Este naufraxio contribuíu a que fose o primeiro faro electrificado de España (1896). 
Anteriormente xa se construíra o "Faro vello", próximo ao actual, de pouco alcance e mal situado.

Este é un dos faros máis característicos da Costa da Morte. O enclave natural no que se asenta é espectacular. De feito o cabo Vilán foi declarado Sitio Natural de Interese Nacional en 1933.

É unha mágoa que hoxe estea rodeado por un conxunto de instalacións que rompen a armonía do espazo, unha macro piscifactoría  e un conxunto de aeroxeradores de enerxía eléctrica.

A lanterna está situada nun entorno salvaxe no bico dun outeiro de difícil acceso e moi batido polo vento o que obrigou a construír un pasadizo cuberto que une o faro co edificio base, separado da lanterna e situado a unha altura moito menor, este pasadizo ten 250 escaleiras.

O edificio base, antiga vivenda das/os fereiras e taller de reparación e mantemento do faro, contén un espazo para museo, ben acondicionado.

Dende este lugar pódese ver unha espectacular posta de sol. 

Cerca do faro, cara o leste, atópase o "Cemiterio dos Ingleses" lugar no que foron enterrados os tripulantes do "Serpent", fronte ao lugar onde se produciu o sinistro. Os oficiais foron enterrados no centro do cementerio e os mariñeiros na periferia.

Desde este punto pode verse o monte Branco, a maior duna rampante de Galicia, e na súa base a maior reserva de camariñas, un arbusto protexido, que dá nome á terra de Camariñas.
Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí 

24/07/17

Embarcacións tradicionais galegas


Embarcacións tradicionais galegas
DORNA
Non se lle coñece a orixe histórica, é unha embarcación moi mariñeira, con moi boas cualidades veleiras, esto explica que pervivira a ata hoxe como barco de pesca e marisqueo. É unha embarcación moi abundante nas Rías Baixas.

FALUCHO
É unha pequena embarcación de chapa. Os mariñeiros de Bouzas, realizaban estas embarcacións coas chapas dos bidóns. As primeiras referencias son dos anos 20 do pasado século, usábanse para embarcar nos fondeos,

BUCETA.
Tamén chamada (fanequeira), as bucetas utilizábanse en moitas zonas da costa galega, pero e na Ria de Muros e Noia, onde sempre tiveron a maior representación, era moi versátil, destacando a pesca da faneca, o abadexo ou o congro e tamén o marisqueo.

RACÚ
É unha embarcación moi utilizada nas rías baixas. ían a remo e vela mística e de relinga, a que se víu en Combarro dispón de foque, trinqueta e cangrexa. Os racús son unha evolución da traiñeira e da lancha xeiteira galega que adoitan ter unha eslora de entre 5 e 10 metros,

GAMELA CORUXEIRA
A gamela coruxeira era a embarcación de artes menores mais estendida na Ria de Vigo,  desprazanbanse a remo e a vela trapezoidal o terzo ou mística, adicábase, principalmente, ao traballo con liña,  tamén faenaban con aparellos e nasas.
As súas características máis importantes son: o fondo case plano, o cal presenta unha pequena curvatura que lle proporciona arrufo, e a súa forma rectangular ou de dúas popas.

CAROCHO
Este barco foi utilizado principalmente para a pesca e o transporte de bens e persoas, coa morfoloxía dun barco alongado, de casco trincado semellante ás costas dun insecto, daí ven o seu nome,  rápido e de grande maniobrabilidade.
Moi utilizada no río Miño. Na parte galega tamén se coñece como bote anguleiro,  a súa orixe atribúe se ás embarcacións nórdicas. froito dunha evolución y dun proceso de mestizaxe constructiva marcado polas técnicas de orixe nórdica e mediterranea.

BOTE DE RIBADEO
Está embarcación de traballo, foi moi utilizada na ria da cal levan o nome.
Este bote de Ribadeo mantén semellantes as características estruturais dende ai oito décadas.

Se queres ver as fotos pincha aquí .

Se queres ver o vídeo pincha aquí .


14/07/17

NOIA II


Na zona oeste do casco vello de Noia atópase a Igrexa de San Martiño, está emprazada na Praza do Tapal, no lugar dun antigo castelo.


Foi construída seguindo o estilo "gótico-marinero" que se caracteriza por ter unha nave única con contrafoertes moi destacados que lle permiten contrarrestar os fortes empuxes dos arcos que sosteñen a cuberta. O ábside está coroado por almenas que indican unha certa función defensiva.
 

No interior da igrexa destaca a bóveda de crucería e as ventás que iluminan o interior. Foi construída no solar onde había unha ermida a Santa María.

Xa no exterior destaca a beleza da súa fachada principal, dividida en tres corpos verticais. Nos extremos, levántanse as torres, inconclusas, á da esquerda foille engadido un teito piramidal sobre o campanario no século XVI. No centro superior sitúase o gran rosetón rodeado de catro anxos tocando a trompeta.

Nun plano inferior está a porta con batentes nos que se representan os doce apóstolos e un arco apuntado no que aparece Cristo na primeira arquivolta e as doce figuras dos anciáns da Apocalipsis, seguindo as fórmulas do Mestre Mateo do Pórtico da Gloria de Compostela.

Na arquivolta seguinte aparece represéntada a Virxe, embarazada, á esquerda e un Arcanxo, á dereita, nos arranques do arco.


Se queres ver as fotos pincha aquí.

Se queres ver o vídeo pincha aquí.





07/07/17

NOIA I


O topónimo de Noia está relacionado cunha lenda, que se interpreta do escudo do concello, esta lenda di que foi fundada por Noé, que lle puxo este nome en memoria de Noela, a muller do seu fillo Jafet. 

A súa condición de porto compostelano, dada a proximidade a esta importante cidade, e polo tanto de grande activade económica atraeu a atención de piratas e invasores. No 1115 instalouse unha partida na illa da Creba e atacaron toda a comarca. Para reducir os ataques trasladouse a vila ao seu asentamiento actual, un pouco máis ao sur do emprazamento orixinal.

A mediados do século XIV tamén se fixo sentir a actividade dos irmandiños, queimaron a fortaleza do Tapal. 

Na Alameda, importante espazo verde, sitúase a igrexa franciscana, S. XVI. Parte do claustro deste antigo convento está adicado ás dependencias do Concello. Poden verse varias estátuas unha delas adicada ao poeta Avilés de Taramancos.   


Xa no casco histórico, bastante modificado, pódese ver a igrexa de Santa María a Nova, S XIV, e o seu cemiterio, ordenada construír polo arzobispo Berenguel de Landoria, o cal tamén ordenou construír a torre da catedral de Santiago que leva o seu nome, A Berenguela. Tanto a igrexa como o cemiterio, son espazos de grande interés histórico e artístico, dentro da igrexa atópase unha exposición de laudas gremiales antigas. 


No centro da vila atopamos edificios e prazas de moito interese histórico e estético, algúns deles reconstruídos ou ampliados sen coherencia estilística. 


Se queres ver o vídeo pincha aquí.