Translate

30/04/16

Catedral de Zamora



                  


A catedral de Zamora edificouse na década central do século XII, iniciándose en 1151. Foi consagrada en 1174. 

O templo orixinal foi un edificio de tres naves rematadas en sendos ábsidas hoxe desaparecidos. Podemos imaxinar como foron vendo os da colexiata de Touro, inspirada neste templo. 

Sufriu sucesivas modificacións que modificaron o seu aspecto. 

A torre-fortaleza atópase no ángulo noroeste do templo. Edificada no século XIII, seguindo o estilo románico, aínda que o gótico xa comezaba a xurdir. É maciza e pouco esvelta. A súa función foi de torre da homenaxe, onde poder refuxiarse o cabido en caso de necesidade. Os tres últimos corpos locen vans de medio punto en número progresivamente ascendente para alixeirar o peso da estrutura.

O elemento máis destacado da catedral, ben conservado, é o seu ciborio, levantado por medio de pechinas sobre o cruzamento da nave central e a nave transepto, cumpre a función de lanterna, cunha estética descoñecida ata ese momento nestas terras. Influencias borgoñoas e bizantinas na súa construción deron un resultado harmonioso. Esta construción serviu de modelo para outras da contorna, coma a colexiata de Toro.


Catro pequenas torres angulares serven de apoio a estrutura, a isto tamén colaboran os frontóns rematados en triángulos.

 Columnas, arquiños cegos, capiteis e escamas na súa cubrición, forman un conxunto de singular beleza.



Se queres ver as fotos pincha aquí. 

23/04/16

Urueña



Urueña foi declarada Conxunto Histórico-Artístico en 1975. As súas murallas, do século XIII, son as mellor conservadas de toda a provincia. Unido á muralla, atopamos o castelo, levantado no século XI.

Nun val aos pés da vila, fora do recinto amurallado, áchase a ermida da nosa Señora da Anunciada, foi construída no século XI seguindo o estilo románico lombardo ("primeiro románico"). Actualmente é o único exemplar en estilo románico catalán en Castilla e León.

No interior das murallas atópanse: a igrexa renacentista de Santa María do Azogue, as pazos nobiliarios, que aínda ostentan nas súas fachadas os escudos dos seus antigos propietarios.

Conta, tamén, con museos e librerías, así como espazos dedicados á música e ao libro. Tres destes pertencen á fundación Joaquín Díaz, outro ao intérprete e compositor Luís Delgado e para rematar a Vila do Libro, un proxecto da Deputación de Valladolid.
 

Dende o alto das súas murallas podemos desfrutar dos impresionantes paisaxes, extensas vistas con multitude de cores cambiantes en función da estación do ano, da hora do día e da posición das nubes. 

Se queres ver as fotos pincha aquí

15/04/16

Villalpando









Villalpando. A existencia desta poboación aparece por primeira vez documentado como vila que chaman Alpando nun documento dos últimos anos do século X. 

Durante o século XI cobra gran importancia, dotándose de varias igrexas adscritas á Catedral e a San Isidoro de León, adquire Alfoz propio(A palabra alfoz deriva do árabe a o-hawz, co significado de distrito rural. Os alfoces xunto á vila á que pertencían formaban o que máis tarde tomou o nome de municipio. 

Fernando II repobóaa na segunda metade do século XII, como defensa do Reino de León fronte ao de Castilla e dótaa de muralla.

O século XIII supón o maior auxe da vila, vinculada á Coroa, desenvolve a súa propia vida, tendo o dereito de celebrar mercado todos os martes, que pouco despois será ampliado tamén aos sábados.


Porta da Villa de San Andrés, Era unha das catro portas de acceso á cidade no século XII . Os veciños coñécena como Porta Vila e debe o seu nome a unha antiga igrexa parroquial á que estaba unida pola súa banda lateral.
Situada dentro do casco antigo, é o monumento mais emblemático da Vila. Distínguense dous estilos diferentes, dado que foi construída en tempos diferentes, séculos XII e XVI.

 

 En 1931 foi declarada Monumento Nacional e actualmente esta considerada Ben de Interese Cultural ( BIC ) .

Pazo dos Condestables - Castelo dos Velasco. Este pazo do século XII , foi a residencia dos Condestables durante o século XVI. Nese mesmo século os Comuneiros incendiaron o edificio, o Condestable Íñigo I construíu un novo pazo.

No século XVIII, o castelo foi de novo asediado, estes son os restos que se poden ver hoxe 
A igrexa, Santa María La Antigua, en ruínas, esta situada no casco antigo, preto da Praza Maior da localidade. Foi fundada en 1170, de estilo románico - mudéxar, o máis destacado son os seus corpos redondeados feitos en ladrillo.
Malia estar xa en ruínas, en 1935 foi declarada Monumento Nacional e esta considerada Ben de Interese Cultural ( BIC ) .
A praza maior, típica de castela, é o centro neurálxico da localidade. Antes " Praza das Carnicerías ", porque se axustizaba aos presos e onde se atopaba a picota . O edificio do concello está situado nunha antiga igrexa. 







Se queres ver as fotos pincha aquí 

08/04/16

Lagoas de Villafáfila

 Lagoas de Villafáfila. Os primeiros restos arqueolóxicos corresponden a asentamentos calcolíticos e da Idade de Bronce (3000 a 1700 a. C.), xa mostran estruturas e ferramentas relacionadas coa extracción e transformación do sal.
Hai manifestacións do paso das culturas romana, visigótica, árabe e mozárabe.
A partir do s. XI, dáse un incremento dos núcleos de poboación, especialmente das cabanas e pousadas ligadas directamente á explotación das salinas, moitas das actuais poboacións deste territorio teñen neste tempo a súa orixe, como son: Villarrín de Campos, Villafáfila, Otero de Sariegos e Revellinos.
A demanda crecente de sal orixinou un grande incremento da explotación que pasou a ser monopolio real no ano 1348, este incremento da produción levou ao progresivo esgotamento das salinas que, xunto coa intensificación do comercio con Portugal orixinou o declive da explotación do sal, o abandono definitivo foi no s. XVI.
 
Destacan na paisaxe os pombais, de planta xeralmente circular, adoitan estar construídos con ladrillos de adobe, unidos por unha fina capa de barro, o tellado está realizado con tella árabe de barro cocido. A pouca rendibilidade das pombas levou ao abandono de moitos destes pombais. Nos últimos tempos tentan recuperalos. 
Este conxunto de lagoas salitrosas, de carácter estepario e unha boa zona para todo un conxunto de aves. É a principal zona húmida esteparia de Castela e León. 
 





03/04/16

Toro, Zamora



Toro, Zamora. Esta poboación foi declarada Conxunto Histórico Artístico. A súa situación estratéxica propiciou que fose lugar de conflito entre cristiáns e musulmáns, corte de reis e capital de provincia no século XIX. 

A vila de Toro está estruturada en forma de abano,  no seu centro atópase a colexiata de Santa María a Maior, do século XII. Do exterior destaca a decoración da porta occidental, foi construída seguindo o modelo da de Zamora Comezou a construírse no século XII, sendo unha das construcións máis características do románico na súa fase de transición. O ciborio desta colexiata enmárcase dentro dun grupo coñecido como grupo de ciborios leoneses, formado ademais polos das catedrais de Zamora, Plasencia e Vella de Salamanca.

Na primeira etapa de construción utilizouse pedra caliza, de cores claras, para levantar o edificio, na segunda etapa o tipo de pedra foi a arenisca, de  tonalidades avermelladas como material base, o resultado é un acusado contraste de cores entre as dúas etapas. 


Xunto á colexiata está o miradoiro do Espolón, desde o que se divisa unha veiga denominada o Oasis de Castilla. 

 Entre os edificios civís destacan, o Concello e os palacios dos condes de Requena, dos marqueses de Alcañices ou dos marqueses de Castrillo. 



Para ver as fotos pincha encima