Translate

27/10/17

Castelo de Soutomaior


O Castelo de Soutomaior domina o territorio enmarcado polo val do río Verdugo, dende a súa confluencia co Oitavén ata a súa desembocadura na enseada de San Simón, en Arcade.

Situado no centro xeográfico do municipio do mesmo nome, dista uns seis kilómetros por carretera da costa.
Esta posición a media altura domina e controla as terras do seu feudo e as comunicacións de sur a norte da provincia, tamén ofrece as ventaxas de atoparse agochado ante as invasións realizadas por mar (normandos, turcos, piratas, etc.) e dispon de abundancia de auga para desenrolar os seus propios cultivos e pastizais para a gandería.

A construcción orixinal data do século XII, si ben será con Pedro Álvarez de Sotomayor, coñecido polo alcume de Pedro Madruga co que alcance o seu máximo esplendor xa que chegou a ser o epicentro da actividade política do sur de Galicia durante o século XV.

Ao final da época feudal, e dado o entorno produtivo no que se sitúa, puido adaptarse fácilmente, incluso conservando os seus vellos muros defensivos, á nova producción agríco-gandeira de tipo pacego da nobreza galega arraigada no campo.

Foi derruído durante a Revolución Irmandiña e Pedro Madruga intervirá moi directamente na súa reconstrucción.
Preto do lugar onde se sitúa o Castelo de Soutomaior e en dirección ao oeste sitúase o Pico de  Castro da Peneda, antigo castro, onde en 1477, o arzobispo de Santiago D. Alonso de Fonseca e Ulloa construíu o castelo de Castrizán para controlar ó de Soutomaior. Cando voltou do seu cautiverio en Castela, Pedro “Madruga,” conquistou e derribou o castelo de Castrizán. Na actualidade sitúase nese lugar a ermida da Virxen das Neves.

O castelo pasou por distintas fases de construción. O cambio máis destacado foi no século XIX cando o marqués da Vega de Armijo realiza, en estilo neogótico, a "Galería de Damas".

A súa sucesora é a súa sobriña, a marquesa de Ayerbe, que era coñecida como a "Marquesa Roja". Foi unha das precursoras do movimento feminista en España.  O seu segundo esposo, o doctor Lluria, construíu un sanatorio nos seus arredores. Sen embargo, debido ás súas actividades políticas, converteron a Soutomaior nun centro sospeitoso de conspiracións políticas e perderon a propiedade no ano 1917.

No 1982 o castelo pasou a mans da Diputación Provincial de Pontevedra.

Se queres ver as fotos pincha aquí 


Se queres ver o vídeo pincha aquí 

21/10/17

San Saturio, Soria



San Saturio é un conxunto arquitectónico formado por unha serie de grutas, unha igrexa e outras dependencias.


Segundo a lenda no século VI o nobre soriano Saturio, tras falecer os seus pais, repartiu as súas riquezas entre os pobres e marchou a vivir a unhas covas xunto ao Douro.

En 1694 constrúese a igrexa co concerto de todos os veciños, situada nun alto rochoso pegado ao río, Iste enclave posee unha gran riqueza paisajística.
Se queres ver as fotos pincha aquí

Se queres ver o vídeo pincha aquí 



13/10/17

Patones de Arriba, Madrid


O nome de Patones provén do apelido que tiñan os seus fundadores, que era Patón. 


En 1555 aparece no padrón, que se conserva no Arquivo de Simancas, e que menciona a alqueria da Hoz dos Patones (hoxe Patones de Arriba) integrada por 7 veciños.

O Rei de Patones era unha especie de alcalde ou xuez de Paz, sería un ancián que administraba xustiza entre os veciños.
O 3 de Agosto de 1769 concédeselles o título de lugar ou aldea independente.

A familia dos Prieto tiña a prerrogativa de ser a que administraba xustiza e gobernaba hereditariamente, elixíndose para tal obxecto ao varón maior dela, ao que chamaban rei.

No Século XX e de forma paulatina os habitantes de Patones foron descendendo de Patones de Arriba á zona chán onde se foi construíndo o novo núcleo.

Foi declarado Ben de Interese Cultural (BIC).

A arquitectura do lugar caracterízase polo aprovechamiento das vertentes da montaña no asentamiento dos poboadores de Patones de Arriba, isto fai que nos atopemos cun urbanismo non uniforme, que dá como resultado a división do municipio en tres zonas:

Na parte mais baixa sitúanse as vivendas.
A unha altura intermedia atópanse as instalacións auxiliares destinadas a o gando ovino e caprino: os currais.
Situadas en fronte dos currais atópanse as eiras destinadas á malla do cereal.
Os ocos escavados na rocha, de pequenas dimensións, usábanse para gardar o gando porcino.

As construcións realízase de mampostería de Pizarra de cor negro, o que lle dá o nome aos pobos negros, ao exterior e no interior barro como material illante.


Se queres ver o vídeo pincha aquí

06/10/17

Soria, un paseo pola cidade





Algúns elementos a destacar no paseo por Soria. A igrexa de Santo Domingo, considérase unha das máis belas mostras do románico na península . Construída na segunda metade do século XII, a fachada é un  poema visual dada a beleza e calidade da súa ornamentación.

O Instituto Antonio Machado, instalado nun edificio dos Xesuítas, o nome vén dado porque Antonio Machado foi profesor del, consérvase
 a aula onde deu aulas. Nesta cidade tamén casou con Leonor, o gran amor da súa vida.  

O centro da cidade conserva unha serie de pazos renacentistas, entre outros: Pazo do Vizconde de Eza. Pazo de Don Diego Solier, de finais do S. XVI. Pazo dos Condes de Gómara. Pazo Vello dos Ríos e Salcedo, renacentista do XVI. 

As rúas do centro da cidade, moitas peatonais, teñen unha gran actividade comercial e moitos locais de hostalería con moitas terrazas.

A praza Maior, presidida polo edificio do concello, antes Casa dos Linaxes, unha institución medieval que rexía os destinos do lugar. Na fachada exhibe o disco cos escudos das doce familias que integraban dita hirmandade.
A casa da Cidade é un centro cultural que ocupa a vella Audiencia. O seu reloxo, o vetusto tocahoras que cantou Machado, aínda segue marcando o ritmo vital dos sorianos. 

Tamén podemos ver a torre de dona Urraca e a igrexa da nosa Señora a Maior,  onde contraeron matrimonio Leonor Esquerdo e Antonio Machado.

Igrexa de San Xoan de Rabanera é de estilo románico, foi construída no século XII. Destacan a súa esveltez, a súa decoración exterior, e a porta principal, que é a que pertencía ás ruínas da Igrexa de San Nicolás. Foi declarado Ben de Interese Cultural en agosto, 1882.

Alo, nas terras altas,

por onde traza o Douro
a súa curva de ballesta
en torno a Soria, entre chumbosos cerros
e manchas de rachados aciñeirais
o meu corazón está vagando, en soños...
Non ves, Leonor, os álamos do río
coas súas ramas tesas?
Mira o Moncaio azul e branco; dáme
a túa man e paseemos.
Por estes campos da terra miña,
bordeados de oliveirais cheas de pó,
vou camiñando só,
triste, canso, pensativo e vello.

           Antonio Machado



Se queres ver o vídeo pincha aquí