Translate

30/12/16

Castelo de Santa Cruz



O Castelo de Santa Cruz está situado no Concello de Oleiros. Enclavado nun illote da ría da Coruña ao cal se accede por unha pasarela peonil de madeira. Foi declarado Ben de Interese Cultural. 


A illa conta ao seu arredor cun paseo litoral dende o que se pode ver A Coruña,  Santa Cruz e o seu pequeno porto, este foi un dos máis importantes de Oleiros entre os séculos XVI a XVIII.

O ataque da Armada inglesa, baixo o mando de Sir Francis Drake no 1589, puxo de manifesto a necesidade de afianzar o sistema defensivo do porto da Coruña. dado que era o Castelo de San Antón o único baluarte de defensa do porto da Coruña. 


Comeza a construción desta fortaleza no S. XVI do na illa de Santa Cruz, enfronte da cidade da Coruña. En 1640 remátanse as defensas e dotase con distintas pezas de artillería.
O sistema defensivo da Coruña, queda formado polos Castelos de San Antón, Santa Cruz, e un terceiro, o Castelo de San Diego, hoxe desaparecido


Posteriormente o Castelo de Santa Cruz foi abandonado e no S. XIX mércao D. Xosé Quiroga, marido de Emilia Pardo Bazán, quen mandou construír un pequeno pazo de verán

O compromiso ambiental do concello de Oleiros levouno a mercar este Castelo e, xunto con Consellería de Medio Ambiente, Universidade da Coruña e o propio Concello de Oleiros, puxeron en marcha o CEIDA. Como sede do CEIDA, o Castelo de Santa Cruz acolle actividades de formación, divulgativas, de cooperación, exposicións, etc. e tamén alberga o Centro de Documentación Domingo Quiroga, especializado en temática ambiental.



Se queres ver as fotos pincha

23/12/16

Menhires pola Paz no Campo Da Rata








O Campo da Rata é un espazo situado no parque da Torre, A Coruña cidade, nel tvo luar a execución de moitas persoas, nacionalistas, sindicalistas, republicanas/os ou mesmo xente progresista, hoxe sitúanse varios monumentos que recordan este triste feito. 


Un dos monumentos é un conxunto de Menhires (Manolo Paz). Este grupo escultórico de doce pezas que representan un grupo familiar, segundo os seus tamaños, os máis altos, o pai e a nai, e os demais, máis pequenos e variados, representan aos fillos. 


Esta obra está situada non lonxe da Torre, preto da costa e do Cemiterio dos Mouros. 

Os doce menhires teñen unha posición estratéxica. A cada un se lle realizou unha abertura pola cal se pode ver o mar, a Torre, ou o atardecer. O menhir é unha pedra sen pulir chantada verticalmente. 



16/12/16

Parc de la Ciutadella, Barcelona


Este parque foi construído sobre os terreos da antiga fortaleza da cidade, con motivo da Exposición Universal de 1888. Cunha extensión de máis de 17 hectáreas que se estenden sobre o barrio de Ciutat Vella, o parque compón un dos principais pulmóns da cidade e un oasis afastado do tráfico e as présas.
Trala Guerra de Sucesión Española Felipe V ordenou a construción desta cidadela, para o que se derribaron as casas da zona e máis de 4.500 persoas foron desaloxadas.

Trala Revolución de 1868 a cidadela foi demolida e só se conservaron a capela, o Palacio do Gobernador e o arsenal, que actualmente é a sé do Parlamento de Cataluña.

Con motivo da Exposición Universal de 1888 tivo lugar a construción do parque, obra na que colaborou Antonio Gaudí.

Elementos destacados do parque son unha importante fervenza, que cae a tres alturas enmarcada nun enorme conxunto monumental, o edificio do Castelo dos Tres Dragóns, que na actualidade funciona como Museo de Zooloxía.

Ademais disto o parque conta con extensas áreas axardinadas, monumentos, arboredos, un lago, un invernadoiro e o Zoolóxico de Barcelona.

Nunha das entradas ao parque atópase un importante paseo, decorado con farois modernistas, no que se sitúa o Arco de Triunfo.

09/12/16

Entrada á Ría de Ferrol


A Ría de Ferrol forma parte do chamado Golfo Ártabro esta é a denominación que o xeógrafo Otero Pedrayo deu ao litoral formado polas rías de Ferrol, Betanzos-Ares e a do Burgo, correspondéndose co que os xeógrafos grecorromanos chamaron Portus Magnus Artabrorum.

Ten forma alargada, orientada de oeste a leste, xúntase co océano mediante unha boca estreita, séguelle un canón angosto, unha zona ancha que segue cara a desembocadura do río Grande de Xubia onde volve estreitarse.

A entrada está delimitada polo cabo Prioriño, na parte norte, e a Punta do Segaño na parte sur, onde hai un miradoiro sobre os restos de fortificacións militares e dende o que se pode ver a entrada da ría, de aqui parte un camiño que leva a todo o longo da entrada cara o interior da ría. 


A Partir das puntas do Vispón e Redonda, a ría ábrese cara as enseadas de O Baño, Mugardos e O Seixo na súa ribeira meridional e A Malata, Caranza e As Aceas na setentrional.

A privilexiada configuración de ría determinou a súa elección como centro neurálxico da Mariña de Guerra española no século XVII.

Este feito obrigou a construír os castelos de San Carlos, San Cristóbal, San Felipe e o da Palma para a súa defensa. So os dous últimos se conservan en bo estado.

O Castelo dá Palma ou castelo de Nosa Señora dá Palma é un castelo do século XVI situado non concello de Mugardos, banda sur da entrada da ría, que formaba parte do sistema defensivo dá ría de Ferrol. Hoxe é propiedade privada destinada a ser reformado para o seu destino a servizos hostaleiros e de lecer.



No alto do Monte Faro, a o costado do castelo da Palma, atópase o miradoiro da Bailadora dende o que se divisa unha vista de toda a ría de Ferrol.


 
Se queres ver as fotos pincha







02/12/16

Mosteiro de Alcobaça, centro de Portugal




O Mosteiro de Alcobaça é contemporáneo á fundación de Portugal, moi ligado á súa historia. Fundado polo primeiro rei de Portugal, D. Afonso Henriques, naceu da doazón das terras de Alcobaça á Orde do Cister, despois de vencer aos árabes na conquista de Santarém.

Foi declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1989, é un exemplo de arquitectura do Cister. Estes monxes foron difusores de diversos coñecementos e técnicas, fundaron unha escola pública e difundiron distintas técnicas, entre outras as agrícolas.

Malia ós seus case 900 anos, conserva intacto o conxunto das dependencias medievais, a súa igrexa é a maior en estilo gótico primitivo construída en Portugal na Idade Media.
 

A fachada conserva orixinais o pórtico, estilo gótico, e as estatuas de San Bento e de San Bernardo. O resto da fachada é de estilo barroco xunto coas torres do campanario, engadidas no s. XVIII.

Ao entrar na igrexa impresiona a gran nave central, sen adornos. No centro de cada brazo do transepto están situadas dúas obras principais da escultura medieval, os sepulcros de D. Pedro I (1357-67) e de D. Inés, situados fronte a fronte para que se poidan reencontrar de novo o día da Resurrección, desexo de D. Pedro.


D. Pedro I e D. Ines foron dous exemplos de amor romántico con final tráxico, trasladados máis tarde á literatura.

Inés Pires de Castro, nada no reino de Galicia sobre 1320 na comarca da Limia e finada o 7 de xaneiro de 1355 en Coímbra, foi unha nobre galega amante e ao mellor esposa do futuro Pedro I de Portugal, foi executada por orde do pai deste, Afonso IV.

Inés de Castro chegou a Portugal en 1340, integrada no séquito de Constanza Manuel, que ía casar co príncipe Pedro, herdeiro do trono portugués. O príncipe apaixonouse por Inés pouco tempo despois, desatendendo a muller lexítima, Constanza, e pondo en perigo as débiles relacións con Castela.

Dado que foi un romance vivido ás claras, o rei Afonso IV, pai de D.Pedro, manda exiliar a Inés no castelo de Albuquerque, na fronteira española en 1344. Esta distancia mantivo aceso o amor entre estes dous amantes. Nese ano morre Constanza e Pedro xuntase con Inés, de volta do exilio, e van a vivir xuntos lonxe da corte, teñen catro fillos.

O rei Afonso IV ordena a morte de D. Inés, aproveitando a ausencia do príncipe Pedro, o feito ten lugar no Mosteiro de Santa Clara en Coimbra, onde se atopaba Inés. A morte de Inés fixo que Pedro se revolvese contra Afonso IV, ao que responsabilizou da súa morte, isto provocou unha guerra civil.

Co ascenso ao trono de Portugal de D. Pedro, foi o oitavo rei de Portugal en 1357. Perseguiu e doulle morte aos executores de D. Inés.
 

Pedro mandou construír dous espléndidos túmulos no mosteiro de Alcobaça, un para si e outro para depositar os restos da súa amada Inés. D. Inés foi coroada raíña de Portugal, despois de morta, por D. Pedro I.
Se queres ver as fotos pincha




26/11/16

Grutas da Moeda, Fátima, Portugal





As Grutas da Moeda localízanse en S.Mamede, Fátima. Cunha extensión visitable de 350 metros e unha profundidade de 45 metros, a temperatura media é de 18ºC. 

Descubríronse en 1971 por dous cazadores que perseguían unha raposa, desvelando a beleza das súas salas e galerías


Hoxe é unha atracción turística da zona, preservándose rigorosamente as súas características internas e de superficie.

As grutas da Moeda están formadas por procesos de erosión e corrosión,  posúen cristalizacións, a rocha predominante é o calcario. Segundo os estudos, estas grutas remóntanse ao período Xurásico medio.
 

Os nomes das salas que compoñen as grutas son suxestivos da imaxe que proporcionan ao visitante: Persépio, Pastor, Fervenza, Virxe, Cúpula Vermella, Marítima, Capela Imperfecta, Bolo de Noiva, Bóveda Vermella e Fonte das Bágoas.
 

No exterior existe aínda un amplo parque de merendas envolvido polo bosque, unha cafetaría e un espazo comercial. 

Di unha lenda que, hai moito tempo, andaba un home rico polo bosque cun saco de moedas cando foi atacado por ladróns, máis ao tentar fuxir caeu xunto a un penedo xuntamente coas moedas cobizadas polos asaltantes, dando nome ás Grutas da Moeda.






Se queres ver as fotos pincha

20/11/16

Mercado da Boqueria






 O Mercado da Boqueira (Mercat San Josep), (Ramblas de Barcelona) parece ter a súa orixe nos postos ambulantes de carne que se estableceron dende o SXIII nesta zona, situación comercial que aínda hoxe persiste, en gran medida.

Respecto do nome  da Boqueira, a versión máis fiable relaciono cos postos de carne de cabrito(boc, en catalán) que vendía a comunidade xudía xa no S.XIII.
 

O mercado da Boqueira é o primeiro dos mercados municipais de Barcelona, foi inaugurado en 1840, está situado  nos terreos ocupados ata entón polo convento de Sant Josep. 
 
Co tempo o mercado da Boqueria de Barcelona transformouse nun mercado moderno. Incorporou a iluminación de gas en 1914, tamén neste ano finalizouse a cuberta metálica que lle outorga singularidade ao espazo. 

Actualmente é o mercado de alimentación máis antigo e completo de Barcelona, ofrece todo tipo de produtos, verdura, carne, peixe e miles de produtos máis cunha particular forma de presentación en postos cheos de encanto, e nun entorno de gran valor arquitectónico. 








 

 Se queres ver as fotos pincha


12/11/16

Mata Nacional de Busaço



A Mata Nacional de Busaço é un parque natural que está situado na serra do mesmo nome, parroquia de Luso, rexión do centro de Portugal. Ten a súa orixe no Século VI, da man dunha comunidade de monxes Beneditinos.

No Século XVII pasa aos Carmelitas descalzos, estes constrúen o mosteiro en 1628. Tamén levantaron un muro ao seu redor  de case 6Km. e continuaron coa plantación de especies forestais exóticas, provenientes das colonias portuguesas.

Hoxe podemos contemplar máis de 700 especies, moitas delas propias de lugares moi afastados, e reunidas nun mesmo espazo.

Co apoio do Papa, estes monxes conseguen unha bula que prohibía a tala de árbores, un dos motivos polo que se conserva este conxunto arbóreo.

Os monxes, tamén, conseguiron outra bula do Papa que  prohibía a entrada ao recinto das mulleres, cando a Raíña Catalina quixo visitar este recinto tiveron que abrir unha nova porta na muralla para sortear a prohibición é por isto que unha das portas chámase á da Raíña.

Entre os espazos de moito interese destacan: o paseo de fetos(fentos) xigantes, varias fontes como a Fonte Fría onde habitan varias especies de anátidos no seu estanque e que está unida a unha escalinata moi espectacular. Destaca, tamén, na cima do parque un pazo do S XIX de estilo neomanuelino e un mosteiro. 

O parque está atravesado por múltiples sendeiros en algúns deles están situadas unhas pequenas ermidas que constitúen un viacrucis. En lugares afastados atópanse pequenos cenobios onde os monxes vivían en soidade. 

 

 Se queres ver as fotos pincha

06/11/16

Viaxe ao centro de Portugal






Viaxe ao centro de Portugal. Esta viaxe, moi ben guiada por Samuel Rodríguez, foi todo un redescubrimento dunha parte de Portugal que tiña un pouco desdebuxada no tempo. 

A Mata de Busaço, parque natural, enclave histórico, con varios centros de intereses: arquitectónico, natural (con variada fauna e flora) especialmente o val dos Fetos. No centro do parque sitúase un hotel de estilo Manuelino e un convento.

Durmimos en Leiria á beira do Castelo que preside esta poboación.

Ao día seguinte tocou visitar o mosteiro de de Batalha, mostra do Gótico Manuelino Portugues, labrado en pedra calcaria e con profusión de decoración moi elaborada.

A Gruta da Moeda mostrounos algúns dos segredos agochados no interior desta terra.

Un paseo polo paraxe da comarca móstranos un parque sensorial, que lle permite ás persoas con dificultades visuais gozar das sensacións táctiles. E tamén da contemplación de muíños de época, asi como da paisaxe da contorna. 

A cidade de Óvidos gardada pola súa muralla á que lle chegaba a auga por un acueduto, que aínda se atopa en bon estado, acóllenos entre lusco e fusco e invítanos a unha ginginha.

Ao día seguinte visitamos a tomba de Dona Ines de Castro situada no mosteiro de Alcobaça.

Máis tarde acercámonos a cidade de Tomar onde está situado o Convento do Santo Cristo, onde os estilos arquitectónicos románico e gótico dialogan en tempos e formas ben distintos.

Rematamos en Coimbra, cidade universitaria onde o río Mondego sobe de ton cando as augas baixan farturentas.       
 


Para ver as fotos pincha

28/10/16

Escultura Románica no MNAC




A posición xeográfica de Cataluña e os acontecementos históricos dos séculos IX e X favoreceron a existencia de elementos artísticos de gran riqueza e variedade pois ás tradicións locais de orixe romana e visigodo súmanse as achegas islámicas, mozárabes, carolinxias, lombardas e bizantinas.

Durante o século XI a arte románico foi o resultado da transformación dos elementos precedentes: por unha banda, unha arte funcional resultado dos contactos co norte de Italia, como se ve en edificios de planta basilical con cuberta de madeira e altos campanarios de varios pisos.

Estas influencias tamén se ven na ourivería, escultura en pedra e en madeira, onde destacan os descendementos e as maxestades.
 

Na escultura de pedra destacan algunhas pezas de Ripoll e un amplo grupo de obras de conxuntos da cidade de Barcelona, como os capiteis de mármore do antigo hospital de San Nicolás. A colección complétase cunha importante mostra de esmaltes, maioritariamente producidos en Limoges, como o Copón da Cerdanya ou o Báculo de Mondoñedo. 



Se queres ver as fotos pincha

23/10/16

Pintura Románica Catalana do MNAC





As manifestacións de arte Románico teñen que ver cun contexto histórico europeo, marcado por unhas condicións favorables que se foron producindo desde mediados do século x e a súa recuperación económica devido ás melloras das técnicas agrícolas, aumento demográfico, revitalización do comercio e melloras nas comunicacións.

O término románico foi adoptado no século XIX para designar unha serie de manifestacións artísticas que se consideraban debedoras da arte romana da antigüidade aínda que se desenvolveron en plena idade media, fundamentalmente durante os séculos XI e XII, aínda que presentan unha gran variedade de tendencias.


A pintura románica continua a tradición romana e bizantina: conserva o carácter simbólico e opta por un antinaturalismo que representa a realidade de xeito esquemática e abstracta pois tenta expresar ideas e non narrar feitos. A característica definidora é a ausencia de perspectiva e o colorismo de cores puras, sen mesturas, con fortes contrastes cromáticos.

A mostras máis significativas atopámolas na pintura mural, na pintura sobre táboa e na miniatura.

A Maior parte destas pinturas do MNAC proceden das igrexas románicas dos vales de Boí e Aran en  Lleida.



Se queres ver as fotos pincha

15/10/16

Passeig de Gràcia 2



O Paseo de Gracia é unha mostra da corrente modernista imperante a finais do SXIX e primeiros do SXX, este estilo pode verse en  edificios de Gaudí, Domenech i Montaner, Puig i Cadafalch, Josep Vilaseca i Casanovas e outros moitos arquitectos da época.

O paso de Graza está situado no barrio de l´Eixampla, ampliación do Varrín Gótic, cando a cidade catalá empezou a ser demasiada pequena. É un barrio ordenado por cuadrículas, rúas amplas e rectas.
 

Neste paseo as familias máis ricas de Barcelona encargaron aos arquitectos de moda desa época a construción de casas, cada unha máis singular, por isto  chámase a  mazá da discordia, xa que os seus donos pelexaban e competían para ter a casa máis bela e moderna.

A casa da familia Battló, que se pódese visitar, é unha das obras máis famosas de Gaudí. Agora pertence a unha organización privada.





Se queres ver as fotos pincha 

09/10/16

Passeig de Gràcia 1



E unha das avenidas máis importantes de Barcelona, o Paseo de Gracia, Passeig de Gràcia en catalán. Ata 1827 foi un camiño, o Camiño de Jesús, que unía a cidade de Barcelona coa veciña poboación de Gracia. A Barcelona de principios do XIX vivía amoreada dentro das murallas, isto dou lugar ao nacemento de pobos ao seu redor: Graza, Sant Gervasi, Sants.

En 1854, comenzou
o derribo das murallas, e a construción do Ensanche barcelonés, cinco anos despois, seguindo o proxecto de Ildefonso Cerdá, o Paseo de Graza, que unía a cidade coa vila de Gracia, adquiriu unha gran relevancia. 

Inicialmente construíronse, neste paseo, vivendas unifamiliares con xardín, emprazáronse cafés, teatros, restaurantes, salóns de baile. Esta avenida converteuse na zona de recreo preferida pola burguesía.

Máis adiante, e trala Exposición Universal de 1888 celebrada en Barcelona, estas casas foron substituídas por edificios de catro pisos con talleres nos seus baixos. A burguesía empezou a instalarse neste paseo, competindo na contratación dos arquitectos máis famosos aos que se encomendaba a construción ou remodelación dos edificios. 


Un dos edificios máis emblemáticos desta época é A Pedrera, deseñada por  Gaudí, hoxe pertence á fundación Caixa Catalunya. 




Para ver as fotos pincha



01/10/16

Os correfocs, Catalunya



O correfoc é un acto celebrado maioritariamente en Catalunya, neste caso nas festas maiores do barri de Gracia, pero tamén se estendeu polo País Valenciano, Illas Baleares e Catalunya Norte. Ten as súas raíces no Ball de diables xa documentado no século XII, pero non foi ata o XX que tomou a súa forma actual.

Os integrantes das collas van vestidos con roupas
de algodón, pel ou teas ignífugas. Durante a década dos 70 e 80 estes eran simples sacos de patacas pintados cuns cornos no alto.

Hai dous tipos de correfocs característicos, a opción de usar un ou outro depende da colla, do tipo de correfoc e do tipo de percorrido. Non hai ningún tipo de tradición de usar un ou outro:

Correfoc con carro: Toda a pirotecnia está depositada dentro un carro, esta ponse dentro un zurrón denominado saca, de aquí o nome que recibe quen a porta, o saquer reparte a pirotecnia a medida que vai avanzando o correfoc. Os diaños ou dragóns acenden as carretilles co botafoc ou mecha.

Correfoc con saca individual: Toda a pirotecnia está depositada en pequenas sacas, cunha cabida de 30 a 80 carretilles. Cada un dos diaños acéndese el mesmo a pirotecnia, mentres que nas colles de bestiari, é un ou dous integrantes os que acenden as figuras.

Para ver fotos pincha
 

26/09/16

Font Màgica, Barcelona



A Font Màgica é a fonte ornamental máis grande de Barcelona, foi realizada no ano 1929 o motivo foi a "l'Exposició Internacional", cando se activa o que ofrece é un espectáculo que combina a música, o movemento do auga e os xogos de luces de cores con máis de 50 variantes. É unha atracción moi popular en Barcelona


A Font Màgica de Montjuïc, como o seu nome indica, e durante o espectáculo os movementos do auga, coordinados coa música e iluminados con cores que cambian, dan a impresión dunha danza máxica que se desprega e reprega, sobe e baixa, escóndese e estala diante dos nosos ollos. 

A Font Màgica, foi a obra mestra do enxeñeiro Carles Buigas, foi unha das grandes obras da Exposición Universal de 1929. A fonte foi restaurada en 1992 con motivo dos Xogos Olímpicos de Barcelona.

Para ver as fotos pincha

16/09/16

Rápa das Bestas do Campo de Areosa, no Monte Faro (Vimianzo).



No Campo de Areosa, en Vimianzo, tivo lugar a XVII Rapa das Bestas o domingo 19 de xullo.


A Rapa dás Bestas é unha festa tradicional e cultural. As persoas entran en contacto con bestas e cabalos salvaxes para dominalos e cortarlle as crinas, isto realízase no curro, despois de que, á madrugada, un conxunto de persoas subiran ao monte, dirixidos polo bestilleiro, e acurralaran ao gando cara este curro, espazo pechados onde reúnen ós animais e que dispón dunha bancada onde se sitúan as persoas que gostan de contemplar como un conxunto de persoas  se confrontan a estes animais.  
 
Pablo Pereira, experimentado aloitador, e amante dos equinos, ten manifestado que tiña máis medo das persoas que destes animais. 
 
A este curro acudiron aloitadores/as de Pontevedra, Lugo e outros lugares, que se sumaron aos do lugar, varias mozas sumáronse ao grupo rapador, composto por unhas 25 persoas, que se introduciron no curro para cortar ás reses as súas crinas


 A rapa tivo lugar sen danos a rapadores/as nin aos équidos. Ao día seguinte os exemplares volveron libres aos seus espazos de pastoreo, xa desparasitados e coas crinas peladas. A Asociación Cabalar do lugar conseguiu recuperar a cabana cabalar de Monte Faro, que desaparecera fai un lustro pola falta de rendibilidade e os ataques dos lobos. Na manada que regresou ao monte van quince potras para seguir coa recría.

Xa a principios do século XVIII se teñen noticias da primeira celebración festiva da baixa das bestas do monte a súa rapa e o marcado dos poldros novos. Manuel Cabada recolle nos seus escritos, que a tradición é moito máis antiga e incluso podería ser prerromana posto que se atoparon diversos petróglifos na zona, onde se representan a persoas sobre cabalos.

Música: Luvas Verdes 



02/09/16

Os Castellers de Catalunya

Castellers de Catalunya, castelos humanos nos que participan todas as persoas, mulleres, homes, nenas, nenos.

Para facer un castelo humano é preciso ter desenrolado os sentidos do equilibrio, da solidariedade, tranquilidade e músculos adestrados.


Os grupos de persoas que levan a cabo os Castellers denomínanse Collas, que significa: agrupació, ajuntament, amassament, atropament, concentració, munió, reunió, trobada.
 

Esta Colla realiza unha pirámide humana, o máis estable posible, uns encima doutros e, así, chegar o mais alto, ao son da música "dels Graellers" (conxunto de persoas que tocan varias Grallas, instrumento de vento,  acompañados de percusión), que serve de guía aos Castellers.

O "castell" ten como base un grupo grande, e compacto, de persoas, sobre esta base levántase o castelo que pode estar formado por pisos de tres ou catro persoas, ata o último, que se chama "anxeneta" ou "acotxador" que normalmente é un neno ou nena, que leva un casco por seguridade,
algúns dos castelos vanse erguendo, literalmente, dende a base, podemos imaxinar a dificultade e esforzo que esta forma de castelo representa .

Os Castellers valóranse pola altura en pisos e polo número de persoas que forman cada piso o éxito consiste en montalo e desmontalo sen que se derrube. Algúns castelos chegaron a alcanzar nove pisos.

O vestiario dun "casteller" é unha camisa de cor, cada colla ten unha cor distinta, co escudo da "A Colla", pantalón branco, faixa negra, alpargatas ou descalzos e un pano.

"A Díada Castellera" - é unha actuación dunha ou máis "Collas" diante de público e adoita facerse na praza do Concello ou a rúa máis emblemática da cidade onde se organiza, neste caso tivo lugar na Praza da Vila de Gracia, Barcelona.



Os Castellers toman nomes como: "Els Xiquets", "Els Bordegasos", "Els Marrecs", "Els Ganxets", "Els Miyons", "Els Capgrosos", "Els Ganapies", etc.. e despois engadir o nome da cidade de onde son orixinarios. existen unhas 60 "Collas Castelleras" en case toda a xeografía catalá.
Tamén hai "Collas" en Valencia e Mallorca.



Os Castellers representan toda unha metáfora do sentido colectivo do pobo catalán, do necesario esforzo para conseguir as metas propostas e da necesaria fe que teñen en si mesmos para lograr unha sociedade libre, colectivista e independente ao mesmo tempo que solidaria entre eles e co resto do mundo, confío en que o pobo galego dea pasos adiante neste sentido.
Para ver máis fotos pincha aquí

27/08/16

Santa Margarida de Montemaior, A Laracha



Santa Margarida de Montemaior, A Laracha, é un santuario con capela
(séculos XIX-XX) situado no lugar do mesmo nome, concello da Laracha. Está situado a carón dunha fermosa carballeira.

Moi cerca  do santuario, como ocorre en case todos os santuarios de Galiza, atópase a fonte de Santa Margarita. A nosa é a terra da auga, son moitas e abondosas as fontes, regatos, lagoas e ríos. No imaxinario popular persiste a crenza de que a auga é o elemento fundamental máis forte que o lume, a pedra e o ar, é un elemento que garda e outorga a vida. En fontes, lagoas e ríos agáchanse personaxes mitolóxicos populares como xanas, encantos e meigas. 

As lendas, cantigas e romances, amosan a carga simbólica das fontes, con referencias a vellos cultos hídricos e ás súas propiedades beneficiosas e profilácticas, moitas veces curadoras e mesmo fecundantes.

As augas de Santa Margarida, patroa da fecundidade e protectora das mulleres en parto, curan as enfermidades da pel, as doenzas da gorxa e a esterilidade;

As persoas devotas utilizan os panos, mollados na auga da fonte, para lavar a parte afectada do corpo e penduralos das árbores ou das silveiras, preto da fonte.

A estas fontes acudía, dende moi antigo, a poboación rural na procura da saúde perdida, e foron cristianizadas, como lle pasou a moitos lugares, baixo o padroado de santos e virxes.

A importancia destas fontes quedou reflectida nas cantigas populares como as seguintes:

 
"Santa Margarida ten

unha fonte con dous caños,

onde se van a curar

tódolos males estraños".


Ou esta outra:

"Miña santa Margarida,

miña Margarida santa;

a auga da túa fonte

curoume a miña garganta". 




Se queres ver as fotos pincha aquí

22/08/16

Illa de Cortegada





A Illa de Cortegada situase na ría de Arousa preto da desembocadura do río Ulla , fronte a Carril, concello de Vilagarcía de Arousa. forma parte do arquipélago de Cortegada, xunto con Malveiras, Briñas, e outros illotes. Este arquipélago esta incluído no Parque Nacional das Illas Atlánticas.

O acceso é mediante empresas que realizan o transporte de persoas ao mesmo tempo que ofrecen un servizo de guía, prezo de 15 Euros, moi ameno e interesante, galego ou castelán, no caso de "Corticata". O número máximo de persoas por día é de 125.
 

Ten unha extensión de 5 hectáreas. Conta con unha serie de praias na súa contorna, dous outeiros de pouca altura, abundante flora, o máis destacado é o bosque de loureiros, o maior da Península Ibérica, piñeiros, carballos, pereiras bravas e outras moitas especies. O entorno da illa é de grade produción de marisco.
 

Foi un lugar de referencia para as peregrinacións a Compostela que viñan en barco. Existiron construcións defensivas para protexerse das invasións normandas e musulmáns. Cerca do peirao están os restos da aldea que foi habitada polos veciños da illa. Conta cos restos da ermida da Virxe dos Miragres, que data de 1334, reconstruída en 1652 a carón do peirao tamén hai un cruceiro fronte á ermida. 

A illa foi
regalada ao rei Afonso XIII de España en 1910, despois de expropiala  aos veciños, o rei veu visitala nunha ocasión. Coa República a illa foi expropiada polo estado e pasou a ser pública. En 1953, en tempos de Franco, foi devolta á casa real, que a vendeu a unha inmobiliaria para construír unha urbanización de luxo e un campo de golf. A veciñanza de Carril e a sociedade Galega lograron paralizar o proxecto, e  foi incluída no Parque Nacional das Illas Atlánticas para a preservar os seus valores naturais.

A Xunta de Galicia tivo que pagar 1,8 millóns de euros, para que a illa volvese a ser de dominio público.






Se queres ver as fotos pincha aquí

12/08/16

Romaría Viquinga de Catoira




A Romaría Viquinga de Catoira esta ligada á importancia estratéxica do complexo militar das Torres
do Oeste, que serviron de escudo defensivo á zona da Ulla, desde o comezo da Idade Media ata, fronte a normandos e árabes.   

Esta festa celebrouse por primeira vez en 1960, cando o Ateneo do Ullán,  decidiu conmemorar o desembarco do rei vikingo Ulfo. 

En 1965 a organización do festexo pasou a mans dos traballadores dunha empresa de cerámica situada en Catoira.

En 1988 foi declarada de "Interese Turístico Nacional". Desde entón é o propio Concello de Catoira quen organiza os festexos, tempo no que se produciu o irmandamento coa localidade danesa de Frederikssund.

No ano 2002 a festa foi declarada de "Interese Turístico Internacional". 


Celebrase o primeiro domingo de agosto, na localidade de Catoira, ría de Arousa (Pontevedra). é unha das festas máis importantes de Galicia.
 

Os viquingos vidos do Norte realizaban o saqueo e o pillaxe en terras ricas, isto levounos, século IX e seguintes, á conquista de Jakolsland, a terra de Jacob, onde había moitas riquezas en igrexas e mosteiros, era o caso de Santiago de Compostela. As Torres do Oeste de Catoira, xogaron un papel decisivo para conter o avance destes normandos e tamén dos árabes. Esta festa rememora aquelas batallas.




Se queres ver as fotos pincha aquí

05/08/16

Mosteiro de San Pedro de Soandres



O mosteiro de Soandres, como se coñece pola zona, está situado no lugar de Priorado, nome non casual, na parroquia de Soandres, concello da Laracha.

As orixes remóntanse ao século X, aínda que a actual construción data do S. XIV. Combina o estilo gótico da cabeceira eo barroco nas naves, Algúns elementos pertencen ao  templo primitivo románico, canzorros ou lintel. A cabeceira e de estilo gótico, é a parte de máis interese da igrexa. 

A decoración interior é moi sinxela. No altar da dereita sitúase unha figura de pedra policromada, de aspecto moi rústico, é a imaxe de Santa Marta (de finais do S.XVIII), que procede da Ermida de Santa Marta de Soandres, hoxe desaparecida.
 
Apegada a igrexa, no muro sur, está a Casa Reitoral, antigo mosteiro.

Da Fonte Santa, situada á entrada do conxunto monacal, saen "augas milagreiras", segundo as crenzas populares.

Durante o século XIX, os campesiños fanse coa propiedade das terras e o mosteiro perde a fonte das súas riquezas.

Actualmente se atopa en moi bo estado de conservación. 

29/07/16

Mosteiro de Oseira




O Mosteiro cisterciense de Santa María de Oseira é un dos monumentos importantes de Galiza. Este mosteiro, orixinario do século XII, está situado na provincia de Ourense, no concello de Cea. Xa antes había un mosteiro fundado por uns eremitas. 

En 1141 o Monasterio de Oseira convértese no emblema do Císter en terras galegas, dende onde se propagarían a numerosos lugares de Galicia. 

 A igrexa remátase no ano 1239. Foron os séculos, XII e XIII, os de maior esplendor de Oseira.

No século XVI, o Monasterio de Oseira perde a autonomía e entra na Congregación Cisterciense de Castela.
 

Despois da exclaustración debido a Desamortización de Mendizábal, no século XIX, o mosteiro é abandonado e comeza un progresivo deterioro da súa arquitectura e das súas obras de arte.

No século XX volven monxes a Oseira e empréndese unha labor de restauración e recuperación deste complexo monacal, en gran medida realizada con fondos públicos da Xunta de Galicia, polo que considero que este mosteiro, ademais de estar en Galiza, tamén é, en parte, un patrimonio do pobo galego. No interior non se poden facer fotos, a menos que se pida permiso, Considero que é unha desafortunada medida que restrinxe o interese da visita. 


Este mosteiro conta con dependencias como unha extraordinaria igrexa románica de transición, tres claustros de distintas épocas e estilos, unha sala capitular de gran beleza, un pequeno museo, unha botica, e outras dependencias.

A igrexa románica ten planta de cruz latina con tres naves e crucero.   A cabeceira imita á de Santiago con xirola e capelas. No século XIII construíuse o ciborio.


A fachada principal reformulouse en estilo barroco, con sillería almofadada e frontispicio, a máis diso outros ornatos e esculturas clasicistas.
Á beira meridional da fachada da igrexa e perpendicular a ela atopamos a fachada barroca, de influencia Compostela, do conxunto residencial do mosteiro.

A sala capitular foi construída sobre formulacións tardogóticos, é un espazo abovedado por bóvedas estreladas, os nervios arrincan de columnas estriadas teñen forma de palmeira. 


No interior do edificio, a principios de s xx, situouse unha escola, que desapareceu cando os monxes se fixeron cargo do mosteiro




23/07/16

Mosterio de Santa María de San Clodio de Leiro



O Mosteiro de Santa María de San Clodio de Leiro sitúase a metade de camiño entre Ribadavia e Carballiño, xunto ao río Avia, no corazón da comarca de Ribeiro, de moita produción de viño.
A súa orixe é altomedieval aínda que se descoñece o tempo da súa fundación . Algunhas fontes indican que tivo lugar no século VI, levaríana a cavo monxes fuxidos do Monasterio de San Clodio de León perseguidos polos arianos.


Alcanzou o seu máximo esplendor nos séculos XII e XIII grazas ás moitas rendas procedentes dos cultivos dos seus dominios, en especial da produción vitivinícola.
Recentemente foi restaurado como hotel, dous claustros indican o número de monxes que habitaron neste mosteiro, conta con espazos verdes interiores en proceso de acondicionamento.

A igrexa do Monasterio é de estilo tardorrománico cisterciense, estes estilos son propios de finais do século XII e comezos do XIII.

O interior consta de tres naves separadas por alicerces cadrados con dúas columnas nas frontes lonxitudinais que reciben os arcos formeiros, de forma oxival. 


O teito de madeira orixinal que cubría estas naves foi substituída, séculos despois, por bóvedas de crucería estrelada. 

Tamén ten certa harmonía a fachada principal, a pesar de que sufriu importantes alteracións como a colocación do campanario sobre a nave da Epístola ou o cegamento e alteración do gran rosetón situado sobre a porta principal. 


Se queres ver as fotos pincha encima

16/07/16

Ribadavia




 


Esta vila está situada entre o río Miño e a última parte do río Avia, habitan uns  5.500 habitantes, rodeada de relevos montañosos e resgardado da influencia oceánica, isto fai doado o cultivo da vide, tamén na súa contorna, entre outras: Castrelo de Miño, Cenlle, Beade, Leiro e Carballeda.

As orixes da poboación parecen romanas, é foi durante a Idade Media cando tivo o seu momento de máximo esplendor (desde 1064 ata 1071 foi a capital do Reino de Galicia) e foi neste momento cando se iniciou o cultivo da vide potenciada pola orde do Císter. Máis tarde foi vila reguenga desde 1164 ata 1375 en que pasou a ser señorío do Conde de Ribadavia. Conserva parte da súa muralla medieval, que data de 1157, xunto coas ruínas do Castelo dos Condes de Ribadavia. Conta cunha xudería ben conservada. 

Posúe un museo no que están integradas as ruínas do castelo medieval, as indicacións están deterioradas e só en castelán, tampouco hai información en galego á entrada do Museo. Deberían cuidarse estes aspectos para que as galegas e os galegos que visitamos estes lugares nos poidamos sentir augusto nos espazos do noso país e poder recomendalos, non só aos de fora senón tamén aos de aquí.  

A dous Km de Ribadavia, no val e poboación de Francelos, atópase a igrexa de San Xes de Francelos. Datada no século IX, é unha reconstrución da antiga igrexa na que integraron elementos prerrománicos da anterior construción. Foi declarada Monumento Nacional en1951. 

Na fachada están situados elementos como o arco de ferradura de influencia visigótica, as columnas con capiteis corintios e as escenas de carácter bíblico, é moi de destacar a celosía: na parte interior ten dúas flores de oito pétalos rodeadas por tres arcos de ferradura de distinta elaboración, pode ter influencia mozárabe.  


Se queres ver as fotos pincha enriba

08/07/16

Muíños do Picón e do Folón



Os Muíños do Picón e do Folón están  situados no Rosal (Pontevedra) 


Este conxunto de muíños están establecidos en dúas ladeiras do monte, Campo Do Couto, entre os lugares de Martín e Picón, aproveitan a caída de auga do río  Cal, que forma os regatos Picón e Folón, que dan nome ao conxunto destes muíños, e que son afluentes do río Carballas-Tamuxe.  

Estes muíños  están consolidados e en bo estado de conservación, o máis antigo data de 1700, este percorrido ao longo deles é empinado pero moi curto, no percorrido atopamos pequenas pontes e pasos de pedra, regatos de auga e conxuntos moi fermosos.

Hai, tamén, unha rota de sendeirismo, ben sinalizada, que discorre pola a zona. 

Na parte máis alta do percorrido hai unhas vistas interesantes do monte de Santa Tegra e da parte final do río Miño, asi como do val do Rosal. 

É de resaltar o aproveitamento da enerxía hidráulica que supuxo a construción e disposicións destes muíños, uns seguidos dos outros, onde a mesma auga movía todo un conxunto deles, a trabes dunha canalización característica, o desnivel entre eles é duns 175m.

Tamén podemos imaxinar o traballo que tubo que supoñer o transporte do grao e da fariña por estas paraxes empinadas. 



Se queres ver as fotos pincha aquí