Atapuerca, vivenda prehistorica

Se queres ver as fotos pincha aquí.

No Mesolítico atopáronse estructuras de pedra que claramente pertencen a vivendas, como chemineas e pavimento, o que suxire que o resto da vivenda estaba feita de elementos orgánicos.

Nesta época documéntase a vivenda sobre palafitas en poboados construídos moi preto das beiras dos ríos e lagos.

 No Neolítico xeneralízase a vivenda artificial e sitúase en lugares facilmente defendibles, e que non sexan superficie agrícola útil.

A agricultura obriga á sedentarización da poboación preto dos lugares bos para a agricultura.

Adoitan ser vivendas dunha ou dúas estancias, de planta circular, elíptica ou cadrada. O muro de peche adoita ser de pedra sen labrar ou adobe mentres que o teitume é de elementos orgánicos, ramas, palla, etc.

Nas comunidades agrícolas ademais de vivenda existiron edificios específicos para gardar o gran e a colleita.

Atapuerca, Materiais da pintura rupestre

 Se queres ver as fotos pincha aquí.

As pinturas prehistóricas estan feitas con pigmentos de orixe vexetal como o carbón vexetal, de fluídos e refugallos corporais como as feces, compostos minerais como a hematita, a arxila e o óxido de manganeso, mesturados cun aglutinante orgánico: resina ou graxa.

Usaban canas para aplicar a pintura ou pinceis moi rudimentarios, tamén aerógrafos primitivos, ou mesmo as mans.

Como lapis usábanse ramas queimadas e bólas de colorante mineral aglutinadas con resina.

Ás veces aproveitábanse desniveis e fendas da parede para dar a sensación de volume e realismo.

A miúdo as siluetas animais marcábanse ou raspaban para xerar incisións e así producir un contorno máis realista e notorio na roca.

Atapuerca, a morte na prehistoria

Se queres ver as fotos pincha aquí.


As persoas da prehistoria preparaban aos seus defuntos para a vida no máis aló. Para eles, a morte era todo un acto de reflexión e conciencia, que implicaba a inquietude de transcendencia e a unha mentalidade relixiosa.

Xeralmente os enterros eran individuais, con todo, atopáronse grupos de ata vinte individuos enterrados xuntos.

No Neolítico, por exemplo, a partir do oitavo milenio a. C. as sepulturas colectivas fóronse impoñendo, sendo situadas en zonas afastadas das aldeas, o que podo ser un indicio dos primeiros cemiterios.

 No ritual funerario escavábanse fosas onde os mortos eran enterrados con parte das súas pertenzas.

Á súa vez, o ocre foi un elemento que tivo unha participación importante nos enterros. Ademais de ser usado para escorrentar aos insectos, este era considerado para adornos, como pintura corporal, e mesmo se pensaba que tiña un carácter simbólico.

 Un aspecto interesante dentro destes rituais é a postura e orientación dos cadáveres. No Mesolítico parece dominante a posición estendida (sobre todo en Europa); no Neolítico a fetal ou flexionada e na Idade de Bronce é variada, pero os vestixios máis representativos sinalan que a postura máis común era a estendida.

Santillana del Mar 2, Cantabria

Se queres ver as fotos pincha aquí

As torres de Merino e Don Borja (hoxe sede da Fundación Santillana) figuran entre as construcións civís máis antigas da localidade.

A Vila está empedrada polo que é imprescindible percorrela a pé para admirar en toda a súa plenitude a beleza das súas rúas e edificacións medievais.

Atoparémonos así fronte a espléndidos edificios como as casas da Aguia e a Parra, o pazo e a torre de Velarde, a casa de Leonor de la Vega, os pazos de Barreda, Tagle, Villa, etcétera.

Santillana del Mar 1, Cantabria

Se queres ver as fotos pincha aquí

Xa no século IX existía na vila de Santillana o Mosteiro de Santa Juliana, que daría paso á prestixiosa colexiata de Santa Juliana no século XII, o primeiro e máis importante expoñente da arte románica en Cantabria.

Ao redor da colexiata e o seu claustro, de finais do XII-principios do XIII, desenvolveuse un núcleo de poboación que viviu épocas de gran esplendor económico, como evidencia a riqueza das numerosas casas señoriais e pazos que conforman esta vila.