Translate

28/10/16

Escultura Románica no MNAC




A posición xeográfica de Cataluña e os acontecementos históricos dos séculos IX e X favoreceron a existencia de elementos artísticos de gran riqueza e variedade pois ás tradicións locais de orixe romana e visigodo súmanse as achegas islámicas, mozárabes, carolinxias, lombardas e bizantinas.

Durante o século XI a arte románico foi o resultado da transformación dos elementos precedentes: por unha banda, unha arte funcional resultado dos contactos co norte de Italia, como se ve en edificios de planta basilical con cuberta de madeira e altos campanarios de varios pisos.

Estas influencias tamén se ven na ourivería, escultura en pedra e en madeira, onde destacan os descendementos e as maxestades.
 

Na escultura de pedra destacan algunhas pezas de Ripoll e un amplo grupo de obras de conxuntos da cidade de Barcelona, como os capiteis de mármore do antigo hospital de San Nicolás. A colección complétase cunha importante mostra de esmaltes, maioritariamente producidos en Limoges, como o Copón da Cerdanya ou o Báculo de Mondoñedo. 



Se queres ver as fotos pincha

23/10/16

Pintura Románica Catalana do MNAC





As manifestacións de arte Románico teñen que ver cun contexto histórico europeo, marcado por unhas condicións favorables que se foron producindo desde mediados do século x e a súa recuperación económica devido ás melloras das técnicas agrícolas, aumento demográfico, revitalización do comercio e melloras nas comunicacións.

O término románico foi adoptado no século XIX para designar unha serie de manifestacións artísticas que se consideraban debedoras da arte romana da antigüidade aínda que se desenvolveron en plena idade media, fundamentalmente durante os séculos XI e XII, aínda que presentan unha gran variedade de tendencias.


A pintura románica continua a tradición romana e bizantina: conserva o carácter simbólico e opta por un antinaturalismo que representa a realidade de xeito esquemática e abstracta pois tenta expresar ideas e non narrar feitos. A característica definidora é a ausencia de perspectiva e o colorismo de cores puras, sen mesturas, con fortes contrastes cromáticos.

A mostras máis significativas atopámolas na pintura mural, na pintura sobre táboa e na miniatura.

A Maior parte destas pinturas do MNAC proceden das igrexas románicas dos vales de Boí e Aran en  Lleida.



Se queres ver as fotos pincha

15/10/16

Passeig de Gràcia 2



O Paseo de Gracia é unha mostra da corrente modernista imperante a finais do SXIX e primeiros do SXX, este estilo pode verse en  edificios de Gaudí, Domenech i Montaner, Puig i Cadafalch, Josep Vilaseca i Casanovas e outros moitos arquitectos da época.

O paso de Graza está situado no barrio de l´Eixampla, ampliación do Varrín Gótic, cando a cidade catalá empezou a ser demasiada pequena. É un barrio ordenado por cuadrículas, rúas amplas e rectas.
 

Neste paseo as familias máis ricas de Barcelona encargaron aos arquitectos de moda desa época a construción de casas, cada unha máis singular, por isto  chámase a  mazá da discordia, xa que os seus donos pelexaban e competían para ter a casa máis bela e moderna.

A casa da familia Battló, que se pódese visitar, é unha das obras máis famosas de Gaudí. Agora pertence a unha organización privada.





Se queres ver as fotos pincha 

09/10/16

Passeig de Gràcia 1



E unha das avenidas máis importantes de Barcelona, o Paseo de Gracia, Passeig de Gràcia en catalán. Ata 1827 foi un camiño, o Camiño de Jesús, que unía a cidade de Barcelona coa veciña poboación de Gracia. A Barcelona de principios do XIX vivía amoreada dentro das murallas, isto dou lugar ao nacemento de pobos ao seu redor: Graza, Sant Gervasi, Sants.

En 1854, comenzou
o derribo das murallas, e a construción do Ensanche barcelonés, cinco anos despois, seguindo o proxecto de Ildefonso Cerdá, o Paseo de Graza, que unía a cidade coa vila de Gracia, adquiriu unha gran relevancia. 

Inicialmente construíronse, neste paseo, vivendas unifamiliares con xardín, emprazáronse cafés, teatros, restaurantes, salóns de baile. Esta avenida converteuse na zona de recreo preferida pola burguesía.

Máis adiante, e trala Exposición Universal de 1888 celebrada en Barcelona, estas casas foron substituídas por edificios de catro pisos con talleres nos seus baixos. A burguesía empezou a instalarse neste paseo, competindo na contratación dos arquitectos máis famosos aos que se encomendaba a construción ou remodelación dos edificios. 


Un dos edificios máis emblemáticos desta época é A Pedrera, deseñada por  Gaudí, hoxe pertence á fundación Caixa Catalunya. 




Para ver as fotos pincha



01/10/16

Os correfocs, Catalunya



O correfoc é un acto celebrado maioritariamente en Catalunya, neste caso nas festas maiores do barri de Gracia, pero tamén se estendeu polo País Valenciano, Illas Baleares e Catalunya Norte. Ten as súas raíces no Ball de diables xa documentado no século XII, pero non foi ata o XX que tomou a súa forma actual.

Os integrantes das collas van vestidos con roupas
de algodón, pel ou teas ignífugas. Durante a década dos 70 e 80 estes eran simples sacos de patacas pintados cuns cornos no alto.

Hai dous tipos de correfocs característicos, a opción de usar un ou outro depende da colla, do tipo de correfoc e do tipo de percorrido. Non hai ningún tipo de tradición de usar un ou outro:

Correfoc con carro: Toda a pirotecnia está depositada dentro un carro, esta ponse dentro un zurrón denominado saca, de aquí o nome que recibe quen a porta, o saquer reparte a pirotecnia a medida que vai avanzando o correfoc. Os diaños ou dragóns acenden as carretilles co botafoc ou mecha.

Correfoc con saca individual: Toda a pirotecnia está depositada en pequenas sacas, cunha cabida de 30 a 80 carretilles. Cada un dos diaños acéndese el mesmo a pirotecnia, mentres que nas colles de bestiari, é un ou dous integrantes os que acenden as figuras.

Para ver fotos pincha