A posición xeográfica de Cataluña e os acontecementos históricos dos
séculos IX e X favoreceron a existencia de elementos artísticos de gran
riqueza e variedade pois ás tradicións locais de orixe romana e visigodo
súmanse as achegas islámicas, mozárabes, carolinxias, lombardas e
bizantinas. Durante o século XI a arte románico foi o resultado da
transformación dos elementos precedentes: por unha banda, unha arte funcional resultado dos
contactos co norte de Italia, como se ve en edificios de planta
basilical con cuberta de madeira e altos campanarios de varios pisos.
Estas influencias tamén se ven na ourivería, escultura en pedra e en madeira, onde destacan os descendementos e as maxestades.
Na escultura de pedra destacan algunhas pezas de Ripoll e un amplo grupo
de obras de conxuntos da cidade de Barcelona, como os capiteis de
mármore do antigo hospital de San Nicolás. A colección complétase cunha
importante mostra de esmaltes, maioritariamente producidos en Limoges,
como o Copón da Cerdanya ou o Báculo de Mondoñedo.
As manifestacións de arte Románico teñen que ver cun contexto histórico europeo, marcado por unhas condicións favorables que se foron producindo desde mediados do século x e a súa recuperación económica devido ás melloras das técnicas agrícolas, aumento demográfico, revitalización do comercio e melloras nas comunicacións. O término románico foi adoptado no século XIX para designar unha serie de manifestacións artísticas que se consideraban debedoras da arte romana da antigüidade aínda que se desenvolveron en plena idade media, fundamentalmente durante os séculos XI e XII, aínda que presentan unha gran variedade de tendencias. A pintura románica continua a tradición romana e bizantina: conserva o carácter simbólico e opta por un antinaturalismo que representa a realidade de xeito esquemática e abstracta pois tenta expresar ideas e non narrar feitos. A característica definidora é a ausencia de perspectiva e o colorismo de cores puras, sen mesturas, con fortes contrastes cromáticos. A mostras máis significativas atopámolas na pintura mural, na pintura sobre táboa e na miniatura. A Maior parte destas pinturas do MNAC proceden das igrexas románicas dos vales de Boí e Aran en Lleida.
OPaseo de Graciaé unha mostra da corrente modernista
imperante a finais do SXIX e primeiros do SXX, este estilopode verse en edificios de Gaudí, Domenech i Montaner, Puig i
Cadafalch, Josep Vilaseca i Casanovas e outros moitos arquitectos da
época.
O paso de Graza está situado no barrio de l´Eixampla, ampliación do Varrín
Gótic, cando a cidade catalá empezou a ser demasiada pequena. É un barrio ordenado por cuadrículas, rúas amplas e rectas.
Neste paseo as familias máis ricas de Barcelonaencargaron aos arquitectos
de moda desa época a construción de casas, cada unha máis singular, por isto chámase a mazá da discordia, xa que os seus donos
pelexaban e competían para ter a casa máis bela e moderna.
A
casa da familia Battló, que se pódese visitar, é unha das obras máis famosas
de Gaudí. Agora pertence a unha organización privada.
E unha das avenidas máis importantes de Barcelona, o Paseo de Gracia, Passeig de Gràcia en catalán. Ata 1827 foi un camiño, o Camiño de Jesús, que unía a cidade de Barcelona coa veciña poboación de Gracia. A Barcelona de principios do XIX vivía amoreada dentro das murallas, isto dou lugar ao nacemento de pobos ao seu redor: Graza, Sant Gervasi, Sants.
En 1854, comenzou o derribo das murallas, e a construción do Ensanche barcelonés, cinco anos despois, seguindo o proxecto de Ildefonso Cerdá, o Paseo de Graza, que unía a cidade coa vila de Gracia, adquiriu unha gran relevancia.
Inicialmente construíronse, neste paseo, vivendas unifamiliares con xardín, emprazáronse cafés, teatros, restaurantes, salóns de baile. Esta avenida converteuse na zona de recreo preferida pola burguesía.
Máis adiante, e trala Exposición Universal de 1888 celebrada en Barcelona, estas casas foron substituídas por edificios de catro pisos con talleres nos seus baixos. A burguesía empezou a instalarse neste paseo, competindo na contratación dos arquitectos máis famosos aos que se encomendaba a construción ou remodelación dos edificios.
Un dos edificios máis emblemáticos desta época é A Pedrera, deseñada por Gaudí, hoxe pertence á
fundación Caixa Catalunya.
O correfoc é un acto celebrado maioritariamente en Catalunya, neste caso nas festas maiores do barri de Gracia, pero tamén se estendeu polo País Valenciano, Illas Baleares e Catalunya Norte. Ten as súas raíces no Ball de diables xa documentado no século XII, pero non foi ata o XX que tomou a súa forma actual.
Os integrantes das collas van vestidos con roupas de algodón, pel ou teas ignífugas. Durante a década dos 70 e 80 estes eran simples sacos de patacas pintados cuns cornos no alto.
Hai dous tipos de correfocs característicos, a opción de usar un ou outro depende da colla, do tipo de correfoc e do tipo de percorrido. Non hai ningún tipo de tradición de usar un ou outro:
Correfoc con carro: Toda a pirotecnia está depositada dentro un carro, esta ponse dentro un zurrón denominado saca, de aquí o nome que recibe quen a porta, o saquer reparte a pirotecnia a medida que vai avanzando o correfoc. Os diaños ou dragóns acenden as carretilles co botafoc ou mecha.
Correfoc con saca individual: Toda a pirotecnia está depositada en pequenas sacas, cunha cabida de 30 a 80 carretilles. Cada un dos diaños acéndese el mesmo a pirotecnia, mentres que nas colles de bestiari, é un ou dous integrantes os que acenden as figuras.