Translate

31/12/15

Cidade Encantada, Cuenca

Cidade Encantada, situada na localidade de Valdecabras (Cuenca), en pleno corazón do Parque Natural da Serranía de Cuenca e rodeada de inmensos piñeirais, a Cidade Encanta é unha paisaxe moi espectacular, onde se mostra o proceso xeolóxico do Carso (karst) e as súas estrañas formacións. Por iso, a Cidade Encantada foi declarada Parque Natural o 11 de xuño de 1929.
 

A súa orixe remóntase a fai 90 millóns de anos, cando a Cidade Encantada formaba parte do fondo do mar de Thetis. Tratábase de augas tranquilas, o que propiciou a deposición de sales, en especial carbonato cálcico.
 

Ao final do Cretáceo e como consecuencia da oroxénese alpina, o mar retirouse e o leito mariño, composto de pedra calcaria, emerxeu á superficie. Miles de anos de acción da auga, do vento e do xeo foron orixinando estas formas  xeolóxicas con aparencias máxicas.

24/12/15

Cuenca

Cuenca, cidade Castelán, Os seus antepasados sitúanse en pobos como: Lobetanos, concanos e romanos.

O seu primitivo nome barállase entre Anitorgis, Sucro e Concava, aínda que non hai ningún rastro fiable que o probe.
 

Afírmase que os concanos foi un pobo que se mantiña do sangue dos cabalos mesturada con leite. Estes e outros núcleos humanos fusionáronse cos celtiberos citeriores formando un pobo mixto, a esta mistura contribuíron, tamén, as lexións do Imperio Romano.
  Coa chegada do islám, aganeras, comezou a consolidación de Cuenca como un centro urbano consolidado, as súas alfombras e a arte da eboraria, talla do marfil, foron demandadas no Al-Ándalus, e tamén na corte de Toledo. 


Os musulmáns construíron unha fortaleza, probablemente chamada Conca, no alto da atalaia, para controlar os accesos á Serranía, o resto da cidade está protexida polas fouces que escavaron os ríos Jucar e Huécar, bordean a cidade, e que fan de muralla.

Na época omeya, Cuenca desenvolvería unha gran actividade agrícola e unha industria textil que fixeron dela un dos centros de importancia do califato. 

A partir de 1091, sofre as consecuencias da chamada reconquista, guerras de conquista e reconquista, perdendo boa parte da actividade.
Neste século Cuenca cambiaría varias veces de dependencia e sufrira o asedio doutro pobo como o magrebí, os austeros e ortodoxos almohades.

Alfonso VIII sitiou a cidade durante nove meses ata que ao final conseguiu esgotar aos seus habitantes polo fame ou con proxectís, tamén algún colaborador que traizoou a cidade. 

Cuenca, patrimonio da humanidade, é, en todo caso, unha cidade para percorrer con moita calma. Unha cidade para ver por dentro, pasear polas súas rúas e calexas, contemplar fachadas como a da Catedral ou as da Praza Maior. Paga moito a pena a vista dende fóra, a veira dos ríos, para ver o conxunto monumental, incluída a casa colgante.


12/12/15

Covas en Zugarramurdi

  Covas en Zugarramurdi.  Están situadas na zona occidental do Pirineo, máis arriba do val de Baztan, moi preto de Francia, e a 400 metros de Zugarramurdi, o pobo das bruxas, onde se mestura a fantasía e realidade. O branco das casas do pobo destaca na paisaxe policromada de verdes.

 Son unhas covas que conservan un halo máxico que as envolve, foron ata o século XVII escenario de akelarres, reunións pagás nas que homes e mulleres escapaban da rutina a través de festíns desenfreados, danzas en torno a fogueiras e orxías á luz da lúa. Estas actividades lúdicas deron lugar ao
Proceso Inquisitorial de 1609 a 1614, onde foron presentadas como proba evidente de que en Zugarramurdi tiñan lugar actos de bruxería.

O espazo das covas é un impresionante complexo cárstico superficial. A cavidade principal foi escavada por unha corrente de auga, aínda hoxe moi caudalosa, denominada a Regata do Inferno ou "Infernuko Erreka", formando un amplo túnel cuxo eixe orientado de noroeste a suroeste, alcanzando unha lonxitude de 120 metros, unha amplitude de 22 a 26 metros no seu extremo oriental e uns 12 metros na súa saída ou boca occidental, así como unha altura media de 10 a 12 metros. O conxunto complétase con dúas galerías máis altas, de orientación similar á galería principal, que se abren á mesma. Destas pedras calizas obtiveron cal para o seu uso industrial. 

06/12/15

O Río Sarela, Santiago de Compostela

Río Sarela, Santiago de Compostela
Compostela está situada entre os rios Sar e Sarela. O río Sar bordea a cidade polo leste mentres que o río Sarela faino polo oeste, os dous únense na zona do Chouciño. O Sar continúa camiño de Padrón, para unirse co río Ulla.


O río Sarela, dus 10 Km de lonxitude, tamén é coñecido como o río dos Sapos, as primeiras augas abrollan nas ladeiras do monte Pedroso, polo lado da Peregrina, e segue polo Romaño cara Galeras e Vidán. Este río cumpriu  un importante papel no desenvolvemento da zona pola que transcorre, subministra auga para uso agrario, doméstico e industrial: muíños, fábricas de curtidos, lavadoiros, pesca. Aproveitamento para o lecer, paseos, xogos, baños, foi outro dos usos deste río. De todos estes  usos, quedan vestixios ao longo de todo o percorrido. 

Como consecuencia destes usos o río sufriu moitas modificacións e deterioros: desviación das súas augas para levalas a muíños, fábricas de curtidos, rego agrícola, etc, construción de pontes e camiños que atravesan o seu seu leito, ocupación das beiras con muros de vivendas e outras estruturas, foron degradando este espazo. 
Nos últimos tempos, o Sarela, está en fase de recuperación para poder desfrutar da súa contorna. 


27/11/15

A Proba de Navia, Navia de Suarna

A Poboación de A Proba de Navia, está situada no municipio de Navia de Suarna territorio localizado na parte norte dos Ancares, limita, polo tanto, con Asturias e León.
 
A presencia de moitos castros no concello, como o de Cantón e Cabanela, indican que estas terras foron habitadas desde a antigüidade. Existen, tamén, restos románicos en San Miguel de Barcia. O primeiro documento onde aparece Navia de Suarna data do ano 1450, exercían a xurisdición os Osorio de Moscoso, Condes de Altamira, cuxo castelo permanece na capital.

Este territorio tivo unha importante influencia carlista, a través dos fidalgos que temían perder privilexios.

 
O Río Navia é o protagonista da comarca, nace na Serra do Rañadoiro para desembocar na poboación do mesmo nome en Asturias. Durante o seu percorrido galego pola Sierra dos Ancares, forma unha rede hidrográfica das máis importantes da Galiza.

Nesta poboación atópase o Castelo do Conde de Altamira, a construción do Castelo do Conde de Altamira en A Proba de Navia pode datar do Século IX, destruírono, case na súa totalidade, polos Irmandiños nas súas revoltas de 1467. Posteriormente, os Condes reconstruírono, hoxe atópase nun estado de conservación bastante lamentable.

Moi preto do castelo, sobre o Río Navia, sitúase a Ponche Vella, unha grande ponte medieval de arco apuntado, construído de lousa e coa vía  alombada para evitar ser afectado polas crecidas do río.

 
A gastronomía destaca polos embutidos de porco, como a androia, o mel, a carne, as castañas, as troitas, etc.

21/11/15

Siena cidade da Toscana

Siena é coñecida polo seu patrimonio artístico e urbanístico, a Piazza do Campo, conxunto monumental da Catedral, todo un conxunto de rúas e prazas con moito encanto, e toda a cidade situada nun entorno de paisaxe propio  da Toscana. Todo este conxunto urbano presenta unha notábel unidade estilística. Foi declarada pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade. 

Segundo a mitoloxía romana, Siena foi fundada por Sénio, fillo de Remo, e pódense encontrar numerosas estatuas e obras de arte nas que se mostran, o mesmo que en Roma, os irmáns Rómulo e Remo mamando da loba. 

Esta cidade foi un poboamento etrusco e, máis tarde, colonia romana (Saena Julia) refundada polo emperador Augusto. Era, con todo, unha pequena poboación, lonxe das rutas principais do Imperio. 

NO século V, Siena, constitúese nunha cidade cristiá. O certo é que o conxunto de obras artísticas que conten representan un alto valor histórico e estético. 



13/11/15

Piornedo Ancares

A localidade de Piornedo  está situada no centro da serra dos Ancares, este pequeno lugar, declarado Conxunto Histórico-Artístico, está a 1.300 m de altitude, preto da fronteira con León. Nesta poboación mestúranse construcións tradicionais, Pallozas,  con modelos de edificacións modernas.

As Pallozas considerase como a evolución das vivendas prerromanas, O Cebreiro e o Piornedo son as aldeas que mellor conservan as formas construtivas máis antigas de Galicia. A súa forma circular, o teito en forma de cono feito de palla de centeo, breixo ou piorno, seguramente os mesmos materiais que utilizaron nas construcións castrexas. A cuberta, de forma moi empinada, permite que a neve e a auga non se acumulen e poidan deteriorala. As paredes son de cachotería.

No interior destacan: as lareiras para facer lume e cociñar, un forno no que se cocía o pan e un dormitorio. Estas construcións carecían de chemineas, isto fai que o fume traspase a palla do teito, o que contribúe a secala e polo tanto a conservala mellor. 

Os animais gardábanse nunha estancia, encima da cal situaban o dormitorio das persoas, isto permitía aproveitar o calor que aportan estes, como na maioría das casas tradicionais. 


Actualmente en Piornedo hai catorce pallozas usadas como cortes ou como museos. Precisamente, a palloza-museo Casa do Sesto (habitada ata 1970) amósanos como se vivía daquela, nestas vivendas tan características, exemplo de aproveitamento de recursos .



07/11/15

Pico dos Tres Bispos, Ancares

O pico dos Tres Bispos está situado a 1795 metros de altitude. Di a tradición que aquí se reunían os bispos das dioceses de Lugo, Astorga e Oviedo. É un topónimo metafórico que indica o lugar de confluencia das dioceses citadas. 

Nestes paraxes, na primavera, reina o brezo, que cobre os Ancares cunha espectacular cor morada. Polas pedrizas é fácil ver o rebeco, cabra. 

Os Ancares son fronteira natural entre Galicia, León, e Asturias desde o alto dos seus picos pode verse Ponferrada e as Medulillas, na vertente leonesa, e as poboacións de Becerreá e A Fonsagrada, cara ao lado lucense. Ao norte, Asturias cos vales próximos de Ibias e Cangas do Narcea; e ao sur, O Cebreiro e os montes de O Courel. 

O percorrido que leva ao Tres Bispos é moi doado ate a base ou Campa da Braña, a partir deste lugar o percorrido faise por un carreiro estreito e bastante empinado, ao tempo que espectacular, claro que hai que compartilo coas vacas que pastan polo lugar e que, dende logo, teñen preferencia. 

Antes ou despois da subida merece a pena deterse e tomar un refrixerio no Albergue Dos Ancares, primeiro centro de turismo rural en Galicia e todo un símbolo para a zona.


 

30/10/15

Frescos da Librería Piccolomini, na Catedral de Siena

Siena é das cidades de máis interese de Italia, do que eu coñezo, un paseo polo seu casco antigo proporciona unhas vivencias especiais. Garda múltiples tesouros artísticos e paisaxísticos urbanos.

Un destes tesouros é a Librería Piccolomini, na Catedral de Siena. A Bernardino dei Betto, chamado Pinturicchio, encomendóuselle a decoración dun dos lugares máis importantes do centro de Italia naquela época, a Librería Piccolomini, na catedral de Siena. O cardeal Francesco Todeschini Piccolomini, bispo daquela cidade fíxoa construír co fin de gardar nela os preciosos manuscritos que pertenceron ao seu tío, o humanista Eneas Silvio Piccolomini, elixido papa baixo o nome de Pío II (1458-1464). A sala, de altos muros e iluminada por dúas grandes ventás, foi construída entre 1492 e 1508. 

No contrato asinado entre o cardeal e Pinturicchio o 29 de xuño de 1502, o artista comprometíase a glorificar os feitos da vida de Pío II nunha fastuosa crónica pintada.

Nesta crónica pintada figuran personaxes da época, coidados detalles e belas cores co fin de obter, como sucedeu en realidade, unha apoteose da pintura mural do século XV. 

O contrato prevía tamén que fose o propio artista quen preparase os debuxos, pintase as cabezas dos personaxes e fixese retóquelos pertinentes en seco. 

Aínda que dispoñía da asistencia de numerosos aprendices. Pinturicchio foi axudado por mestres como Aspertini e o mozo Rafael.

Difícil imaxinar que estas paredes que vemos son planas.

23/10/15

Castelo de Doiras

O Castelo de Doiras (tamén chamado da Ferrería por estar próximo á Ferrería de Fonquente) está situado na aldea de Ponte de Doiras, á beira do rio Navia.
 

O castelo atópase no alto dun outeiro, case inexpugnable, con fortes muros de 8 metros de alto por 1,5m de grosor. No interior, conta coa Torre da Homenaxe, duns 14m de alta e unha planta de 10x8m, o patio é rectangular de 25x21 metros. Este castelo foi construído no século XV polo conde conde Grajal de Campos, Señor de Cervantes.
 

Xunto ao castelo pasa a antiga Via Romana XIX (que levaba de Lucus Augusti a Asturica Augusti, ou sexa, de Lugo a Astorga) e, tamén, pasarían os máis importantes camiños medievais que saían de Galicia polos Ancares, como o propio Camiño de Santiago. O Castelo foi construído para controlar esta importante zona de paso entre Castela e Galiza.
 

Neste castelo é onde tivo lugar a orixe da lenda de Aldara, a muller cerva. 






17/10/15

Mosteiro Igrexa de Santa María de Penamaior , Becerrea

Mosteiro Igrexa de Santa María de Penamaior , Becerrea
Antigo mosteiro románico, cisterciense, o único galego afiliado a Citeaux, a través de Carracedo. É actualmente a igrexa parroquial do mesmo nome, no concello de Becerreá (Lugo). A súa orixe non se coñece con precisión. Seguramente se fundou antes de 1225, data na que se converte en abadía independente, o seu patrimonio irá aumentando a base de dacións e concesións de privilexios. 

A esta primeira etapa do mosteiro está vinculado o rei Alfonso IX, que foi rei de Galiza, morreu en Sarria no no 1230. 

Este rango da abadía dura ata o ano 1506, no que se unen para formar parte da Congregación de Galicia, Castela e León. Isto presupón a perda de súa categoría abacial e a súa transformación en presidencia ou pequena comunidade dedicada á cura de almas e a administra-las rendas. 

A decadencia deste mosteiro dáse no contexto da decadencia xeral que sofren todos los mosteiros cistercienses, a partires do século XV. Co tempo, a decadencia da congregación extinguirá a pouca vida que tiña o mosteiro e as rendas que aínda conservaba foron a parar as mans das familias de Becerreá durante o proceso de desamortización. Pasa a ser igrexa parroquial a partir de 1.836.

Preto do Mosteiro atópase un muíño unha fonte e un paraxe de arbores autóctonos, castiñeiros, nogueiras, etc,  cunhas cores fermosas de outono.



09/10/15

Foro Romano e Praza do Campidoglio

  Foro Romano e Praza do Campidoglio
O Foro Romano era a zona na que se desenvolvía a vida pública e relixiosa na antiga Roma. O Foro é, xunto co Coliseo, a maior mostra de grandeza do Imperio Romano que se pode ver na actualidade.
Ao finalizar o Imperio, o Foro Romano deixouse no esquecemento e, co tempo, quedou enterrado. Aínda que no século XVI xa se coñecía a existencia e a localización do Foro, non foi ata o século XX cando se realizaron as escavacións.A área na que se atopa o Foro era, nos seus inicios, unha zona pantanosa. No século VI a.C. a área foi drenada mediante a Cloaca Máxima, un dos primeiros sistemas de alcantarillado do mundo.
Son moitos os puntos de interese, a destacar:

Vía Sacra: Era a principal rúa da antiga Roma e comunicaba a Praza do Campidoglio co Coliseo.
Arco de Perico: É un arco do triunfo que conmemora a vitoria de Roma sobre Xerusalén. Foi construído trala morte do emperador Perico.
Arco de Severo Sétimo: Arco erixido no ano 203 d.C. para conmemorar o terceiro aniversario de Severo Sétimo como emperador.
Templo de Antonino e Faustina: Construído no século II, o mellor conservado do Foro Romano.
Basílica de Majencio e Constantino: Aínda que está derruída na súa maior parte, o seu tamaño dá motivos para pensar que foi un dos edificios máis importantes do Foro Romano.
A Curia: Neste edificio reuníase o Senado para tomar decisións administrativas e sobre o Goberno de Roma.
Columna de Foca: Erixida no ano 608 d.C. en honor ao emperador de Bizancio, esta columna de máis de 13 metros de altura é unha das poucas que permanecen en pé.

Pegada ao Foro Romano atópase a Praza do Campidoglio ou Praza do Capitolio está situada na cima do Outeiro Capitolino é a primeira praza moderna que se deseñou en Roma. Foi trala visita a Roma do emperador Carlos I en 1536 cando o Papa Paulo III Farnese encargou a Miguel Anxo o deseño da nova praza.
No centro da praza instalouse unha impoñente estatua ecuestre de Marco Aurelio realizada en bronce, que na actualidade atópase resgardada no Palacio dos Conservadores. A que se atopa na praza na actualidade é unha reprodución. Debido a que as obras foron demasiado lentas, Miguel Anxo non viviu para ver a súa obra finalizada aínda que, malia isto, a construción realizouse seguindo fielmente os seus planos.
  Nesta praza atópase tamén,
na esquina entre o Palazzo Senatorio e o Palazzo Nuovo unha copia da escultura da coñecida Loba Capitolina, que forma parte da Lenda de Rómulo e Remo. A orixinal está resgardada nos Museos Capitolinos.

02/10/15

Panteón de Agripa


O Panteón de Agripa, tamén coñecido como o Panteón de Roma, é unha das obras mestras da arquitectura da capital italiana. É o edificio mellor conservado da antiga Roma, está situado na Piazza della Rotonda. A construción do Panteón actual levouse a cabo en tempos de Adriano, no ano 126 d.C. O nome de Agripa vén dado porque o lugar no que está construído o edificio actual estaba anteriormente ocupado polo Panteón de Agripa, construído no ano 27 a.C., que quedou destruído debido a un incendio no ano 80 d.C.
A principios do século VII o edificio foi doado ao Papa Bonifacio IV e este transformouno nunha igrexa.
 O que máis sorprende da arquitectura do Panteón son as súas medidas: o edificio circular mide exactamente o mesmo de diámetro que de altura: 43,30 metros. A cúpula, co mesmo diámetro, é maior que a da Basílica de San Pedro. No centro da cúpula ábrese un óculo de 8,92 metros de diámetro, que permite que a luz natural ilumine todo o edificio. A fachada rectangular, que oculta a enorme cúpula, está composta por 16 columnas de granito de 14 metros de altura, sobre as cales pódese ver a inscripción "M.AGRIPPA.L.F.COS.TERTIVM.FECIT", que significa: Marco Agrippa, fillo de Lucio, cónsul por terceira vez, fíxoo". No interior do Panteón atópanse as tumbas de numerosos reis de Italia e multitude de obras de arte. O personaxe máis coñecido que se atopa enterrado no Panteón é sen dúbida o pintor e arquitecto renacentista Rafael. 
Os arredores do Panteón adoitan estar repletos de xente a calquera hora, tanto fotografando o edificio, tomando unha cea típica ou un refrixerio nalgunha das terrazas da Piazza da Rotonda, mentres gozan do espectáculo proporcionado por diferentes artistas que traballan na rúa.
Preto do monumento atópanse pazos, fontes de auga fresca, e vellas rúas de Roma. 

25/09/15

Vendima na Ribeira Sacra Lucense,Chantada

A Ribeira Sacra Lucense reúne unha serie de características relacionadas co seu chan eo seu microclima atlántico, no que a suavidade das temperaturas ao longo de todo o ano, ambiente contrastado e seco cunha forte insolación facilitou o desenvolvemento da viticultura. O cultivo da uva realízase en socalcos que consegue dotar de personalidade á ribeira e configura unha paisaxe humanizada e modelada ó longo dos séculos. As  “muras”, muros de contención, para asegurar a terra e aproveitar mellor o terreo. Esta forma de cultivo dificulta o uso de mecanización e polo tanto esixe un grande esforzo das persoas que traballan as viñas.
   A vide introdúcese na comarca durante o período da conquista romana da Gallaecia primitiva, tempo no que xa viaxaban a roma os caldos galegos, segundo os indicios dos que se dispón.
 Pero as colonizacións monásticas medievais foron as que impulsaron a produción de vides na comarca.
Nos últimos tempos este viño, con denominación de orixe "ribeira sacra", converteuse nun importante factor de dinamización económica do concello de Chantada, dado que se exporta a moitos lugares do mundo. 

Para as persoas que se acercan aos froitos das vides, cando están na súa maduración, é un gusto recrearse na súa contemplación e tamén na súa degustación.
Na adega restaurante da Ermida, núcleo situado en plena rebeira, podemos contemplar os antigos utensilios que se usaban para o trafego do viño. ademais de desfrutar dunha comida rica e moi económica.
Perderse polos múltiples currunchos cheos de vexetación, edificios románicos, comprar viño nas moitas adegas da zona, ou durmir nalgún pazo de turismo rural, son algúns dos praceres que nos podemos dar. 
  

18/09/15

Pisa, Toscana

Pisa, Toscana. Está situada á beira do Mar Tirreno, é atravesada polo río Arno, o mesmo que pasa por Florencia, e que Maquiavelo, cun proxecto de Leonardo da Vinci, tentou desvialo e separalo de Pisa. É a cidade natal de Galileo Galilei. Foi fundada no S.V a.C. polos etruscos, e desde o S.III a.C. foi aliada de Roma. No ano 180 a.C. converteuse en colonia romana, pasando a ser unha importante base naval, chamada Portus Pisanus. No S.XII, grazas á súa participación nas Cruzadas, converteuse no principal centro de comercio co Mediterráneo oriental. O seu declive comezou en 1284 trala derrota da súa flota en Meloria a mans dos xenoveses. En 1405 tras un longo asedio, foi conquistada por Florencia.
No centro da cidade atópase a Piazza dei Cavalieri, un lugar que recibe o seu nome pola sede da orde do mesmo nome, fundada no século XVI para defender as costas do Tirreno dos ataques de piratas sarracenos. Pódense ver varios pazos: Palazzi degli Anziani, unha construción do século XI que albergaba a sé dos representantes do Goberno de Pisa. A torre do Orologlio, antiga prisión, é o escenario dun dos pasaxes da Divina Comedia de Dante Aligheri.  
Na Piazza dei Miracoli atópanse os monumentos mais importantes de Pisa: Torre inclinada, foi declarada en 1987 Patrimonio da Humanidade pola UNESCO, é o campanario do Duomo, catedral. Ten 55 m. de altura é caracterízase pola súa inclinación de 5º 30' (4,20 m.) e pola súa decoración claroscura. Na sala da campá, Galileo realizou os seus experimentos sobre a gravidade.
A súa construción foi iniciada en 1173, pero tivo que ser interrompida cando ía pola terceira planta, debido ao afundimento do terreo no que está asentada, en 1350 rematou a súa construción, despois de corrixir o deseño e facela máis lixeira. No S.XVI consolidouse a base, pero continuou a inclinación, ata tal punto que en 1990 a torre foi pechada ao público, porque se inclinaba 1,18 milímetros anuais.
No 2002 volveu abrirse ao público tras endereitala 39,60 centímetros. A técnica empregada foi a extracción da terra situada baixo o "campanille", na parte oposta á da súa inclinación, para logo deixar caer o edificio sobre o oco creado.
Outro dos edificios da praza é o Duomo, catedral, esta empezou a construírse
logo da vitoria sobre os sarracenos en 603 en Palermo, destinouse o botín de cinco navíos para a súa construción, rematouse no 1122, sendo a máxima expresión da arquitectura románico-pisana. A fachada está decorada con catro niveis de galerías de pequenas columnas.
Tamén se atopa nesta praza o Baptisterio, Construído en 1152, ten a mesma altura que a torre inclinada. A súa planta é circular de 35,50 m. de diámetro e está cuberto por unha cúpula piramidal de oito lados, coroada por unha estatua de San Xuan Bautista. No exterior está percorrido por unha galería de columnas e elementos decorativos gótico-floridos, que fan xogo coa estrutura do Duomo.
Resulta curioso como os turistas se empeñan en endereitar a Torre, fotograficamente, claro.

11/09/15

Canteiras de Carrara, Códena, Toscana



Canteiras de Carrara, Códena, Toscana. Estas canteiras son moi coñecidas polo seu "mármore de Carrara". O Panteón de Agripa, Columna de Trajano, O David de Miguel Angel, na Catedral de Siena o  púlpito gótico octogonal, fachadas de múltiples catedrais italianas como a de Florencia, escultores coma Giovanni e Nicola Pisano,  deron un pulo ao uso deste material, usado tanto en elementos artísticos como  elementos de construción e decoración. Era o mármore preferido por Miguel Ángel para as súas esculturas, afirman que viaxaba a Carrara para seleccionar os bloques cos que realizaría as súas obras, excepto no caso do "David", xa que este era, orixinalmente, un bloque de Carrara que pasou de man en man por outros escultores (Agostino dei Duccio e Antonio Rossellino) e terminou finalmente no obradoiro de Miguel Angel, ao que non lle importaron as pequenas deficiencias de orixe do mesmo. Estas canteiras probablemente xa se usaban na Idade de Bronce para producir utensilios variados e tamén obxectos decorativos e conmemorativos para incluír nas tumbas dos mortos.
Cos romanos comeza unha importante extracción e na época de Xulio César (48-44 a. C.),usábase este mármore para as construcións públicas de Roma e tamén en moitas casas patricias. A exportación realizábase polo porto de Luni, de aí o seu nome de (marmo lunense).
Esta actividade extractiva detense a partir do século V, pola caída do imperio romano. Máis adiante pasa a ter unha gran demanda xa que se usaba para a construción e a decoración interna dos edificios relixiosos. Hoxe hai unhas 300 minas en funcionamento, unha parte  da extracción exportase. Todos os séculos de explotación e dominación non acougaron o carácter rebelde do seu pobo que posúe unha  forte tradición obreira onde as súas organizacións tiveron e seguen tendo moito peso.  Un monumento no centro de Códena, poboación situada a carón das minas, ilustra sobre sobre as duras condicións de traballo das persoas mineiras.  Chama, tamén, a atención o prato típico desta poboación, touciño ou lardo, que nos indica o esforzo físico que realizaban as persoas que traballaban na mina. A destrución do medio natural que implica a explotación da mina, fainos reflexionar  sobre os prezos que se pagan polo uso destes materiais.
 

04/09/15

Villa Idalina, Caminha, Seixas, Portugal

Villa Idalina, Caminha, Seixas, Portugal, é un palacete proxectado a principios do S. XX polo arquitecto Miguel Nogueira, sendo o resultado final de cinco proxectos, foi construído entre 1909-1911 por encargo de Joaquím dous Anjos Costa, para o seu uso privado en Seixas do Miño, a 5km de Caminha, moi preto da desembocadura do río Miño, o seu lugar natal, toma o nome de Idalina, da súa segunda esposa. Enmárcase nos parámetros eclécticos de principios do século pasado con pinceladas de Art Noveau. Ten unha extensión de 6.000 m2 entre casa, xardíns e anexos. No interior da Villa mantéñense os materiais e decorados orixinais en todas as dependencias: distintos salóns de estar, comedor, sala de baño, bodega, lareira, terrazas, etc. Os xardíns tamén son da época.
Está situada na marxe portuguesa do Rio Miño, a pouca distancia de Galicia. Son de destacar as vistas sobre o propio rio. 
Hoxe este edificio adícase a pousada e hostalaría, por certo unha atención exquisita. 

30/08/15

Volterra, Toscana, Xirasois

Volterra, Toscana, Xirasois. Pequena cidade de arquitectura medieval que se atopa ao sur da Toscana, a poucos km de Siena e San Gimignano e cerca da costa. Volterra é unha cidade que conta con mais de 2000 anos de historia. Ten as súas orixes no século VII AC. Converteuse nunha importante capital Etrusca no século III AC, alcanzando unha poboación de 25.000 habitantes. De capital etrusca pasa logo a ser cidade romana. No século V DC constrúese en Volterra a primeira igrexa baixo o poder do Marquesado de Toscana, que impulsa un importante desenvolvemento económico, social, relixioso e xurídico. Na idade media Volterra segue xogando un papel relevante nas loitas entre Siena e Florencia e constrúense as murallas que aínda se poden admirar hoxe en día. Un paseo polas súas rúas do centro histórico amosan casas, torres e palacios que contan con máis de 2000 anos de historia.

As persoas de Volterra veñen traballando o alabastro para elaborar todo tipo de traballos ornamentais. Esta pedra caliza, sutil e translúcida, foi moi utilizada, hoxe escasea.
Tamén presta unha parada na campiña toscana para perderse nunha leira de xirasois.

23/08/15

Castelo de Monteriggioni, na Toscana

Castelo de Monteriggioni, na Toscana. Perderse pola Toscana, no centro de Italia, amodo e con moita disposición a "paponear", deixándote impresionar polas paisaxes, atópanse moitas vilas antigas, moitas delas amuralladas, que nos indican a importancia estratéxica destes puntos xeográficos.
Unha destas vilas é Monteriggioni, un pequeno poboado situado no alto dun outeiro, aloxado no interior dun castelo do século XIII e que desempeñaba un importante papel militar pois contribuía á defensa Siena de invasións de Florencia, por estar cerca de importantes vías de comunicación como a Vía Francigena e Cassia.

Resulta curioso un dos sistemas defensivos, cercaban as murallas con carbón que era incendiado no caso de invasións.
A muralla e algunhas das súas torres aínda se conservan hoxe, e foi este lugar o que inspirou á Dante Alighieri a súa obra "Divina Comedia".


 

14/08/15

Cinque Terre, Riomaggiore


Cinque Terre, rexión de Liguria, na Riviera, Italia, é o nome que se lle dá a unha porción de costa acantilada onde as persoas souberon adaptarse ao abrupto relevo bañado polo Mediterráneo. Antigamente  a poboación de Cinque Terre vivían do mar e a agricultura hoxe este lugar, patrimonio da humanidade desde 1997 e declarado Parque Nacional dous anos máis tarde, vive, tamén, do turismo. 

O primeiro dos 5 pobos que conforman o parque nacional das Cinque Terre, andando de sur a norte, é Riomaggiore, este é un pobo con numerosas casas coloreadas, empinadas na ladeira da montaña, que se estenden desde o alto ata a beira do mar, onde está situado un pequeno embarcadoiro.
Esta vila é visitada por numerosos turistas que comparten espazo cos habitantes do lugar, boa parte deles mariñeiros.
Un paseo polas estreitas rúas do pobo permite descubrir currunchos e paraxes particulares, asi como a vida tranquila da vila, roupa colgando das ventás, pintores idealizando as vistas do lugar. Tamén nos ofrecen artesanía, viños locais, bo peixe. 

No fondo do pobo, á beira do mar, hai un miradoiro dende o que podemos contemplar a costa empinada da zona, o mar Mediterráneo e unha panorámica do pobo.
Seguindo un carreiro que vai á beira do mar, atópase unha praia  empedrada, das poucas que existen na zona.

07/08/15

Coliseo, Anfiteatro Flavio

O Anfiteatro Flavio, coñecido universalmente como o Coliseo. Remataron a súa construción no ano 80 dc.  Estivo en funcionamento ata o ano 523, aínda que o último combate de gladiadores está rexistrado en 435. 
 A fachada do Coliseo é un dos exemplos máis completos da linguaxe clásica arquitectónica. Este sistema de construción serviu de modelo de composición construtiva ao longo dos séculos.

A finais do século VI construíuse unha pequena igrexa dentro da estrutura do anfiteatro e a area transformouse nun cemiterio. Nos chanzos instaláronse fábricas.
A principios do século XIII, unha familia da nobreza apropiouse do Coliseo e fortificouno, transformándoo nunha especie de castelo. 

En 1349 houbo un gran terremoto, que danou a súa estrutura e derrubou o muro externo ao lado sur. Moitas das pedras desprendidas e outras que se sacaron dos muros, incluído  o travertino (pedra similar ao mármore), que o recubría e que foi arrincado,asi como moitos elementos decorativos, foron utilizadas para construír e decorar palacios e igrexas, incluído o Vaticano. Unha das construccións nas que se empregou foi no Palacio Barberini, que deu orixe ao dito(O que non fixeron os bárbaros, fixérono os Barberini). O espolio continuou ata 1749.

No Coliseo os romanos gozaban de moitos espectáculos diferentes; Un dos máis curiosos consistía en encher o rodo de auga para representar batallas navales.
Tamén se organizaban pelexas de animais salvaxes (leóns, panteras, elefantes) que eran traídos desde lugares afastados, ás persoas prisioneiras obrigábanas enfrontarse a estas feras.
Os espectáculos principais eran as loitas de gladiadores. A maioría das persoas que combatían eran homes e tamén mulleres, obrigábanos a pelexar entre eles e elas, estas persoas eran escravas e prisioneiras ás que se obrigaba a esta actividade, unha parte importante morrían nas pelexas e eran retirados pola porta da morte a un lugar onde eran espoliados. 

31/07/15

Os  Batáns e Muíños do Mosquetin, están situados no Concello de Vimianzo, no lugar de Salto, pouco despois de Baio, carreteira de Fisterra.
Ocupan dous edificios que albergan sete muíños e tres batáns, este conxunto está dotado dun sistema de canles que conducen a auga do Río Grande ate as distintas dependencias, estas forman un conxunto etnográfico de grande interese e nun estado de excelente conservación. 
Os muíños teñen a función de converter o grao en fariña, hai dous tipos, de trigo, e de millo. Os batáns utilizábanse para compactar o liño e a la.

24/07/15

Mosteiro de San Lorenzo de Carboeiro

Mosteiro de San Lorenzo de Carboeiro. Este  mosteiro está emprazado no alto dun penedo nun lugar afastado e solitario, no seo dun bosque frondoso á veira do Río Deza, para aproveitar os seus recursos tanto naturais como hidráulicos. A súa situación, no alto dun escarpado, dificultaba os asaltos e saqueos. 
Moitas veces estes lugares eran elixidos por antigos eremitas e anacoretas para retirarse na natureza. 
Antes de ser Mosteiro beneditino, existiu no lugar unha ermida dedicada a San Lorenzo, a cal pertencía a un ermitaño cuxo nome era Egica. Sobre esta, Don Gonzalo e Doña Teresa, Condes do Deza, construíron no ano 936 a abadía, co fin de reunir aos monxes e eremitas da comarca.

17/07/15

Velas e exvotos no Corpiño

O devir  anual da vida do pobo ben marcado por unha serie de acontecementos sociais civís e relixiosos, feiras, festas e entre outras, as romarías onde se desenvolve unha rica cultura espiritual que se expresa nunha artesanía variada, como á da cera e a das migas de pan e outras.
Nos santuarios, coma neste do Corpiño, entréganse velas e exvotos de cera virxe de abella, de parafina, de estearina, de sebo e con mecha de algodón. As velas poden ser de varias formas  lisas, rizadas, labradas, coloreadas, pintadas, as mais frecuentes están sostidas nunha especie de contedor de plástico.
Os exvotos, figuras de cera, son reproducións completas ou parciais da parte do corpo que sofre a doenza: cabeza, brazo, tronco...ou reproducións de animais enfermos: cabalos, vacas, porcos, ovellas…
Os exvotos, como afirman moitos autores, son portadores dunha simboloxía máxico-relixiosa coa reminiscencia primitiva de ofrecer sacrificios e sufraxios ás divindades como agradecemento, expiación ou promesa. Tales prácticas foron cristianizadas máis tarde.

A virxe do Corpiño din que é avogosa, sobre todo, para quitar o meigallo, nome que se lle dá certos comportamentos psicolóxicos anormais.
  

Dentro do ciclo anual da vida, a devoción popular manifestada nas festas e romarías desenvolve unha rica cultura espiritual, sustentada nunha artesanía variada, como a de cera e a de migas de pan.

14/07/15

Dolmen de Maus de Salas

Dolmens de Maus de Salas. Estas construcións megalíticas podémolas situar cronoloxicamente entre os anos 3500 a 2000 aC. Son monumentos funerarios formados por pedras fincadas no chan e cubertas por laxas de gran tamaño. Constan dunha cámara onde se colocaba ao defunto co enxoval funerario, consistente polo xeral en machadas, puntas de frecha, cerámica, etc. Finalmente, cubríase a modo de túmulo.
Están situados no Val do Salas, unha paisaxe prehistórica onde hai 5000 anos  estableceronse as primeiras persoas que se adicaron a agricultura ea gandería. Estas comunidades da sociedade neolítica ergueron estes monumentos funerarios, deixando testemuña dun incipiente culto relixioso.
Están situados á veira da presa do Salas, a “Casiña da Moura”, o que está situado á entrada da pista que descorre por encima da parede do encoro, foi trasladado do seu emprazamento orixinal cando se construíu a presa a finais da década dos 60 do século XX. Ó outro lado do muro de formigón sitúase o outro dolmen chamado “Casola do Foxo”, este conxunto está rodeado dunha fermosísima paisaxe de auga e picos montañosos. Moi preto atópase a poboación de Maus de Salas, onde poderemos beber auga fresca e contemplar unha mostra da Arte Popular, un cruceiro de pedra. Tamén conta cunhas modernas instalacións hostaleiras.
  

04/07/15

Montalegre, Tourém, A Raia

Montalegre. Está situado preto da Raia, zona de fronteira entre Galiza e o norte de Portugal, a visita a estas terras permite gozar destas paisaxes de montaña e da súa gastronomía, de especial calidade son as súas carnes como a de boi barroso.
Nesta vila atópase o Castelo de Montalegre, situado nun alto domina a vila e as terras fronteirizas. Ordenou construílo Dom Dinís para o control e defensa desta comarca, en tempos en que as fronteiras estaban en continuo cambio. O castelo de Montalegre conserva a torre de homenaxe de época de Dom Afonso IV é de estilo gótico, tamén unha muralla na que destacan tres torres de distintos tamaños chamadas: do Relogio, Pequena e do Sul. A torre de homenaxe esta habilitada para visitas e desde o alto contémplase unha boa vista da zona.
O románico está dignamente representado pola igrexa de San Vicente.

 Tourém é unha aldea do concello de Montalegre, é a única poboación portuguesa situada ao Norte da Serra do Gerês ás beiras do embalse do rio Salas. Esténdese nunha lingua de terra que se introduce na provincia de Ourense, sendo unha sorte de península rodeada polos pobos galegos de Requiás, Guntimil e Calvos de Randín e o territorio coñecido como Couto Mixto. Tourém é un dos extremos do "camiño privilexiado", camiño exento de fiscalización que comunicaba esta vila co Couto Mixto.
Tourém é unha aldea agrícola e gandeira, a súa economía complementouse, durante xeracións, coa práctica do contrabando.
A vila é de orixe medieval, xa documentada no século XII, que xunto ao desaparecido Castelo dá Piconha ocupaban esta zona de fronteira.


28/06/15

Pitões dás Júnias

Pitões dás Júnias é un dos pobos situados a maior altura de Portugal, esta vila pertence ao concello de Montalegre, no distrito de Vila Real,  dentro do Parque Nacional Peneda-Gerês, moi perto da Raia e polo tanto de Galiza .
A súa orixe está relacionada coa fundación do Mosteiro de Santa María de Junia, do século XII, construído sobre unha ermida prerrománica do IX. Este mosteiro puido exercer unha función de apoio aos peregrinos que se dirixían a Santiago de Compostela, aínda que a documentación existente é moi escasa o que dificulta o coñecemento da súa historia.

O pobo mantén o seu aspecto antigo, conservando os edificios de pedra nas súas rúas de armazón medieval. Aínda é posible observar algunhas pallozas típicas con teitos de palla e gozar da súa arquitectura tradicional, exemplos son o Forno comunitario, que aínda hoxe está en uso, un museo etnográfico móstranos as diversas actividades que realizou e aínda realiza a poboación da vila, Un muíño restaurado, tamén comunitario, indícanos como se realizaba a labor da muiñada.
Existen na localidade outros edificios relixiosos de interese como A Igrexa barroca de San Rosendo, ou as capelas do Anxo Custodio e de San Juan da Fraga.
Moi preto da aldea sitúase o Mosteiro de Santa María de Júnias, do camiño que leva ao mosteiro, pouco antes de chegar a este, sae un ramal que leva á fervenza que leva o mesmo nome da poboación, o acceso ao miradoiro dende o que se ve esta fervenza faise a través dun pasadizo de madeira de máis de 200 escaleiras, este enclave deu orixe a múltiples lendas da zona.



21/06/15

Pola Raia, Couto Mixto


A carón da Raia con Portugal sitúase o Couto Mixto, foi unha República Galega esquecida, o escritor LUIS MANUEL GARCÍA MAÑÁ recupero a súa memoria remexendo nos arquivos galegos e nos de fóra. As orixes do Couto Mixto teñen similitude coas de Andorra, a sorte histórica dos MIXTOS non foi a mesma, o Couto Mixto foi abolido por unha Lei de Lindes no ano 1864.
Hoxe, a poboación destas tres parroquias, MEAUS, SANTIAGO E RUBÍAS, está leda deste pasado. Estes territorios arraianos están asentados entre Galicia e Portugal e son considerados como zonas de montaña en ámbolos dous países, case tódalas súas aldeas están situadas entre os 850 e os 1000m de altitude. Este territorio está situado no término municipal de Calvos de Randín, nunha planicie na que abundan ríos e regatos que crean as condicións para que xurda unha vexetación variada e abundante, tamén alimentan o encoro de Maus de Salas, moi preto deste atópanse dous Dolmens, A Casiña da Moura e A Casola do Foxo.
Moi cerca, o outro lado da Raia, sitúase o pobo portugués de Tourén, a poucos quilómetros atopamos a vila medieval de Montealegre, presidida polo seo castelo. Cerca, tamén, da fronteira atópase a vila de Pitoes das Júnias, conxunto rural de moito interese, os restos dun mosteiro e unha fervenza son lugares a visitar. 

12/06/15

Alfombras florais en Bueu


Alfombras florais de Bueu, o mesmo que en outras localidades de galiza, esta práctica está ligada ás celebracións relixiosas coma a do Corpus, podería situarse a finais da década de 1940 e cara a 1950, dado que, no caso de Bueu, asfáltase  a rúa Ramón Bares que ata entón era un camiño de terra. Ao longo das seguintes décadas foise configurando a festa tal como se coñece hoxe. Ademais de pétalos utilízanse moitos outros produtos vexetais, como trigo ou centeo e mesmo sal de cores.
Outra das tradicións de Bueu era o desfile de carrozas, mentres existía a antiga carpintería da fábrica de Massó, hoxe desaparecida. 
En lugares coma Ponteareas a orixe relacionase coa enchedura das fochancas das rúas polos veciños con pétalos de flores. 

05/06/15

Da Lagoa de Traba de Laxe a Camelle

Para ir da Lagoa de Traba a Camelle hai un camiño que parte da aldea de Mórdomo e que chega a praia de Camelle. Este camiño vai á veira do Espazo Protexido dos Penedos de Traba e Pasarela, un dos espazos naturais menos modificados do litoral de Galicia e que forma parte do tramo que vai dende Laxe ó Cabo Vilán. O Camiño vai pola costa onde se poden ver fermosas praias de coídos, de diverso material granítico, un deles é o da Señora de Sabadelle. Estes coídos están no único tramo de costa con que conta o concello de Vimianzo. Tamén podemos atopar diversa flora de ribeira, corredoiras e un pequeno piñeiral.
Este espazo natural estivo en perigo de modificación polo proxecto de instalación dunha piscifactoría, preto de Camelle. 

 

29/05/15

Dolmen de Pedra da Arca de Regoelle

Dolmen de Pedra da Arca de Regoelle. Este dolmen atópase no municipio de Vimianzo, cerca de Dumbría, no lugar coñecido como Regoelle. O dolmen encóntrase a unha altura de 318 metros, situado nunha chaira. Os antigos habitantes da nosa terra adoitaban elixir estas localizacións chairas e lixeiramente elevadas para os seus enterramentos. A antigüidade será do terceiro milenio antes de Cristo.



A Pedra dá Arca conserva boa parte das lousas orixinais. A cámara principal é poligonal e mantén cinco grandes laxes que sosteñen unha gran lousa ovalada. Unha das lousas verticais conserva unha pequena decoración en forma de gravados. O dolmen conta con corredor de acceso que se divide en dous tramos cubertos con sendas lousas. O dolmen encóntrase sinalizado, o acceso é por unha pista de terra. Cabe destacar a toponimia do lugar relacionada con este monumento megalítico, nomes como: Pedras do Altar, Casa dá Moura, Pedra dá Arca ou Gándara da Osa. Nesta zona existen outros moitos dolmens e castros.





Coordenadas do dolmen:

42°58'09.6"N 9°04'12.1"W

23/05/15

Río Barosa, paraxe natural

Parque natural do Río Barosa. Neste lugar combínanse a natureza e a arquitectura popular. Auga a cachón polas pedras abaixo, un conxunto de muíños e a vexetación exuberante da zona únense para formar un conxunto ordenado de natureza e traballo das persoas. Está situado preto da estrada N-550, no tramo que une Caldas con Pontevedra, no km 104, coordenadas (42.555534, -8.631105). O parque está presidido por unha fervenza de mais de 60 m de caída, un conxunto de catorce muíños de auga, dispostos ao longo das fervenzas forman un complexo particular no que a mesma auga vai movendo os distintos muíños na súa caída. Paralelo as fervenzas discorren unhas pequenas rotas de subida e de baixada pola ribeira. Durante o percorrido podemos atopar sorpresas como un grupo de gansos que nos pararon polo camiño, poñéndose moi serios. 
A zona está acondicionada como área recreativa, mesas, fontes, grelladas e servizos. Dispón dun bar restaurante, situado nun dos muiños. 

Encanto a flora predominan os amieiros, carballos, piñeiros e eucaliptos.

16/05/15

17 de Maio 2015, Vivamos e desfrutemos en galego



17 de Maio, un ano máis temos que reivindicar o uso e a dignidade para a nosa lingua, tamén temos que recordar que non temos que pedir desculpas por ser galegas/os e usar a lingua que nos é propia. Temos que enchernos de orgullo por vivir onde vivimos, coas fiestras abertas ao mundo pero dende as nosas paisaxes da nosa historia da nosa maneira propia de ver o mundo.
Temos que manter a nosa lingua porque nos permite comunicar os nosos afectos as nosas arelas os desexos máis fondos tamén os medos e as incertezas. Debemos usala en todos o ámbitos da nosa vida, válenos para comunicarnos na casa na escola na medicina no comercio na fábrica e nos soños.
Este 17 de maio no que nos queren traer escuros agoiros do pasado, temos que dicir, queremos futuro de liberdade, días claros e gozosos non vellas traizóns.
Ás persoas que optaron por adiar para máis adiante a reivindicación da nosa lingua e da nosa maneira de estar no mundo, temos que dicirlle que quen vive fora da súa realidade non pode entender e coñecer o terreo que pisa e ten que vivir unha existencia sen pertenza a ningún sitio e a ningunha realidade e, polo tanto, depende das correntes cambiantes e dos intereses espúreos de cada momento.
Vivamos e desfrutemos en galego. 
 

10/05/15

Pazo de Sabadelle, Chantada

Pazo de Sabadelle(Casa do Pacio), preto de Chantada. Edificio do século XVIII de planta cadrada. Na fachada principal, denominada Porta Nova, hai dous escudos de armas onde están representadas as familias de Juan López Varela e Isabel Mosquera Ulloa. A entrada principal dá acceso a un patio interior en forma de claustro con solaina e corredor decorado cunha balaustrada de pedra. Ao norte conta cunha pequena capela e un terceiro escudo de armas. Esta é a parte máis antiga do pazo, sorprende o corredor con balaustrada de madeira. A poucos metros da vivenda atópase o hórreo pertencente ao pazo.

Actualmente o Pazo de Sabadelle é unha explotación dedicada á produción ecolóxica de carne de becerro, raza pura rubia galega, años e capóns. Outros produtos de horta que cultivan son, leitugas, cebolas e remolachas.
A poucos quilómetros deste lugar podemos atopar Igrexas-mosteiro, orgullo das persoas que traballaron na súa construción, como as de Santo Estevo de Ribas de Miño ou a de Santa María de Pesqueiras, moi preto do Pazo.
As paraxes dos arredores, fermosas vistas sobre as ribeiras do río Miño, carballeiras, paisaxe agrario en plena produción, etc.
Por todos estes motivos merece a pena unha parada neste pazo, 0nde atende,  con moita amabilidade, Xosé,  que sempre ofrece aos amigos comida e pousada, incluíndo un apetitoso pratado feito con pito de Mos, da súa autoría.