Translate

30/12/12

Xuízo do Prestige




O xuízo do Prestige tennos que traer á memoria moitas lembranzas e tamén novas e vellas reflexións:
    A primeira foi ver como as nosas costas aparecen cheas de merda negra.
    Comprobamos a falta de control do sistema occidental sobre os barcos, en malas condicións, transportando todo tipo de lixos contaminantes.
    Tamén pon de manifesto como unha parte do sistema xudicial, tan efectivo para algunhas actuacións, desafiuzamentos, represión sindical, etc, é tan pouco resolutivo cos grandes poderes económicos, nacionais ou transnacionais.
    A cidadanía, organizada en torno a “NUNCA MAIS”, amósanos a nosa capacidade para poñernos á tarefa de limpar as nosas costas dunha tremenda marea negra, ao tempo que berramos  “basta” moi alto nas numerosas manifestacións que levamos a cabo en distintos lugares de Galiza e madrid: Santiago, Cee, A Coruña, cadea humana, Madrid, maletas, cruces, etc, foron manifestacións de enormes repercusións sociais e políticas. Hoxe haberá que retomar aquelas maneiras de actuar se queremos facer fronte ás novas catástrofes económicas, laborables,  medioambientais, espolio dos recursos públicos(de todos), etc.
    Espero que as imaxes traídas daqueles días, nos axuden a reflexionar e dispoñernos a manifestar o noso desacordo.
    As fotos onde se ven persoas recollendo chapapote en Muxía foron feitas por Barca Noya.

Se premes na foto podes ver o álbum a maior tamaño

24/12/12

Bos desexos para tempos difíciles





Os mellores desexos e bo humor para estes tempos de múltiples miserias, coa seguridade de que as mudaremos. 


  


19/12/12

Paiosaco, Feira de Peisaco, A Laracha

    Paiosaco, Feira de peisaco
    Na estrada de Coruña a Carballo, despois de Lañas, atópase a poboación de Paiosaco, Peisaco, como sempre dixemos os que somos da zona, aquí ten lugar  a “feira de Peisaco”, que se ben celebrando dende hai moito tempo, as persoas maiores da comarca acórdana dende sempre.
    Esta feira aínda conserva moitas das formas da feira tradicional. Pódense comprar produtos agrícolas producidos na zona ás persoas que os cultivan e os levan a vender á feira. A maior parte destes produtos son de temporada: patacas, hortalizas, froitas. Tamén atopamos ovos, broa, molete, carne salgada, polos, coellos, mesmo aves raras que un se pregunta, que fan aquí?. Non faltan zoqueiros, zapateiros, ferreiros, polbeiras.
    Os xastres sempre puxeron os seus postos nesta feira, hoxe apareceron novos postos de roupa producida fóra do pais. Desapareceron os postos de mulleres con atados  de retallos de teas, que compraban na praza da Cormelana ( A Coruña).
    Os que non se poden atopar son os “tebeos” de “El capitán trueno”, “ El jabato”, as novelas de “Marcial Lafuenta Estefanía”, policíacas, de espías, fotonovelas, e demais literatura que alimentou a miña fantasía e imaxinación infantil e xuvenil, nas longas e solitarias horas nas que tiña que “apastar” as vacas.
    O “Peisaco das zreixas” , así é como se coñece a feira do primeiro domingo do mes de xullo, na que o produto estrela son as cereixas, antes procedentes, na súa maioría, das parroquias de Coiro e Soandres, situadas á beira do Anllóns. Hoxe a maior parte das cereixas que se venden son de fóra, Val do Jerte e do Bierzo. O sabor deste froito quedou especialmente gravado na miña memoria como un dos maiores gozos culinarios da miña historia, acrecentado polo alto prezo que levaban e polo tanto as pouquiñas que se podían comer de cada vez.
    Nesta feira probei por primeira vez “Granadas”, “Laranxas”, “ Uvas”, e outros froitos que non se daban nas hortas dos meus avós nin nas dos meus pais.
    Outros recordos tráenme imaxes como as dos sacos cheos de fabas, despois dos múltiples traballos que requiría conseguilas, que a miña nai levaba  á feira andando o outono e que cando conseguía un bo prezo, despois dun complexo regateo, volvía da feira contenta, podía facer fronte aos múltiples gastos cotiáns de seis fillas/os.
    Moi lonxe queda, na miña memoria, o carro de bois cargado de cochos, fabas, rapaces, etc, camiño da feira.
    O ceboliño e as coles para plantar, mellor as de Baldaio, formaban parte do catálogo de produtos que se mercaban nesta feira.
    O que non vía con moi bos ollos era cando a miña nai levaba os ovos a feira, porque se os vendía, podía comprarme uns zapatos de “segarra”, pero as tortillas estaban mais brancas e non sabían tan ben. A miña nai sabia “gobernar a vida”, aínda que eu non o entendera.       Paiosaco, Feira de peisaco
    Na estrada de Coruña a Carballo, despois de Lañas, atópase a poboación de Paiosaco, Peisaco, como sempre dixemos os que somos da zona, aquí ten lugar  a “feira de Peisaco”, que se ben celebrando dende hai moito tempo, as persoas maiores da comarca acórdana dende sempre.
    Esta feira aínda conserva moitas das formas da feira tradicional. Pódense comprar produtos agrícolas producidos na zona ás persoas que os cultivan e os levan a vender á feira. A maior parte destes produtos son de temporada: patacas, hortalizas, froitas. Tamén atopamos ovos, broa, molete, carne salgada, polos, coellos, mesmo aves raras que un se pregunta, que fan aquí?. Non faltan zoqueiros, zapateiros, ferreiros, polbeiras.
    Os xastres sempre puxeron os seus postos nesta feira, hoxe apareceron novos postos de roupa producida fóra do pais. Desapareceron os postos de mulleres con atados  de retallos de teas, que compraban na praza da Cormelana ( A Coruña).
    Os que non se poden atopar son os “tebeos” de “El capitán trueno”, “ El jabato”, as novelas de “Marcial Lafuenta Estefanía”, policíacas, de espías, fotonovelas, e demais literatura que alimentou a miña fantasía e imaxinación infantil e xuvenil, nas longas e solitarias horas nas que tiña que “apastar” as vacas.
    O “Peisaco das zreixas” , así é como se coñece a feira do primeiro domingo do mes de xullo, na que o produto estrela son as cereixas, antes procedentes, na súa maioría, das parroquias de Coiro e Soandres, situadas á beira do Anllóns. Hoxe a maior parte das cereixas que se venden son de fóra, Val do Jerte e do Bierzo. O sabor deste froito quedou especialmente gravado na miña memoria como un dos maiores gozos culinarios da miña historia, acrecentado polo alto prezo que levaban e polo tanto as pouquiñas que se podían comer de cada vez.
    Nesta feira probei por primeira vez “Granadas”, “Laranxas”, “ Uvas”, e outros froitos que non se daban nas hortas dos meus avós nin nas dos meus pais.
    Outros recordos tráenme imaxes como as dos sacos cheos de fabas, despois dos múltiples traballos que requiría conseguilas, que a miña nai levaba  á feira andando o outono e que cando conseguía un bo prezo, despois dun complexo regateo, volvía da feira contenta, podía facer fronte aos múltiples gastos cotiáns de seis fillas/os.
    Moi lonxe queda, na miña memoria, o carro de bois cargado de cochos, fabas, rapaces, etc, camiño da feira.
    O ceboliño e as coles para plantar, mellor as de Baldaio, formaban parte do catálogo de produtos que se mercaban nesta feira.
    O que non vía con moi bos ollos era cando a miña nai levaba os ovos a feira, porque se os vendía, podía comprarme uns zapatos de “segarra”, pero as tortillas estaban mais brancas e non sabían tan ben. A miña nai sabia “gobernar a vida”, aínda que eu non o entendera.

 Se premes na foto podes ver o álbum a maior tamaño

09/12/12

Sisargas; natureza, aventura, pracer


Este verán, invitado por un grupo de persoas relacionadas co instituto de “Monte Neme” de Carballo despraceime a Malpica. Nesta vila mariñeira embarcamos rumbo ás illas Sisargas (saber mais), saíndo do porto, á nosa dereita contemplamos un tramo da costa de Bergantiños, pola esquerda vemos ao monte do cabo de Santo Adrián, no medio do monte atópase o santuario do mesmo nome.

Á chegada a illa “Grande” ou “A Illa”, así se chama a de maior tamaño, desembarcaramos nun pequeno porto construído para atender as necesidades do Faro. Recíbennos unha cohorte de gaivotas que nos atronan cos seus berros, alarmadas pola presencia de individuos/as que rompen a súa tranquilidade e dos que nunca se sabe cando van en son de paz ou en son de destrución de todo tipo de medios naturais (ou artificiais).

Contemplando de cerca esta paisaxe, tantas veces imaxinada e mesmo mitificada, sobrecolle e cautiva.

Doume conta do plural do nome de Sisargas, conxunto de tres illas “Grande” ou “A Illa”, “Chica” e “Malante”.

Vexo que é o paraíso das gaivotas que teñen as illas colonizadas e onde crían, vense niños a ras do chan e moitas crías exercitando as técnicas do voo sen que as molesten, esto é moito dicir porque nos fomos unha molestia para elas, aínda que tentamos que fose mínima.

As augas transparentes e limpas permiten ver un fondo mariño cheo de vida e de mil cores e formas.

A vexetación é a propia de espazos agrestes mariños, as plantas que mais destacan son toxos, silvas, e outras especies propias do medio, tamén destacan as plantas de allos seme-silvestres, restos de plantacións realizadas polos fareiros/as que habitaron as illas durante un tempo.

O faro preside o bico da illa Grande, chamase o faro “Sisargas”, empezou a emitir luz a noite de 29 de xuño de 1853, menos de un mes despois de facelo o faro de Fisterra, o mais antigo da costa da morte, este faro esta situado a 103 metros sobre o nivel do mar, o que lle permite alongar os seus raios a 23 millas. Sufriu distintas melloras e ampliacións ata constituírse nun faro de primeira orde, dada a altura da illa non foi necesario subilo a unha construción moi alta, só ten 7,5 metros. Este faro xunto co de Cavo Vilán foron dos primeiros que iluminaron o arco comprendido entre A Coruña e Fisterra, vale de enfilación para os barcos que queren entrar en Caión, procedentes da Coruña.

O mantemento do faro e dos sistemas que o rodean levábano a cabo os fareiros, que permanecían longas temporadas na illa soportando a Soedade e os temporais que azoutan as illas durante o inverno.

Constrúese unha pista de aterraxe de helicópteros para facilitar a vida e as labores dos fareiros.

Para facilitar a navegación nos tempos de brétema instalouse unha serea que emitía son cando había visibilidade reducida, hoxe non se utiliza e os seus restos poden contemplarse nun edificio medio derruído cerca do faro. Na punta que sae mais cara o mar a dentro, sitúanse outros restos tamén dunha “electro-serea”, de deseño moito mais moderno pero que tamén foi superada polo imparable avance tecnolóxico.

Un recorrido polo costado do acantilado sur da illa Grande levounos a punta mais saliente, despois de pasar unhas emocións fortes e un pouco de medo, volvemos ao bico da illa.

Un baño de sol e de auga fresca na pequena praia da illa Grande completa a estancia neste arquipélago no que seguramente habitaron moitos deuses.

De volta cara Malpica saímos con mar calma pero pouco a pouco foise tornado a marexada (para os novatos, os mariñeiros falaban dun “pouco de mar”, o caso é que o barco parecía desaparecer no fondo do mar, virando para todos os lados, os puntos cardinais parecían revoltos nun barullo de olas, despois subía ao bico e volvía a baixar, ata que por fin divisamos a entrada do porto, onde nos depositou o deus Poseidón de volta da nosa Ítaca.

Unha queimada, xa a tardiña entre lusco e fusco puxo punto final a un día para gardar con agarimo na nosa historia.

Gracias a Fina e demais acompañantes de aventura.

        Eduardo Pondal


Quen tivera ditoso

un tan sublime acento

que do seu fondo sono

despertara os galegos!

iOh, quen cumprir pudera

tan xeneroso intento

desenterrando a lira,

a lira de Tirte



Se premes na foto podes ver o álbum a maior tamaño


06/12/12

Singraduras. Un veleiro en altamar




Un veleiro abandona o porto, abrigado de ventos do norte e do sur, vixiado por breogan dende o bico da torre,  onde as augas están calmas e seguras e adéntrase nas incertas derrotas dos océanos, alí os seus tripulantes atoparanse sós, consigo mesmos, e a mercede das correntes e ventos mariños, só acompañados do latexar das aves aventureiras na súa eterna migración de norte a sur e de oeste a leste.
Estes tripulantes, o mesmo que as aves mariñas, non poden varar o barco, e aquí me quedo, precisan seguir o rumbo do destino, que os leve a novos portos.


Manuel Antonio (saber mais)



De catro a catro

INTENCIÓNS.

Encheremos as velas
c´a luz náufraga da madrugada
Pendurando en dous puntos cardinaes
a randeeira esguía
d’ o pailebote branco.
C’ as suas mans loiras
acenan mil adeuses as estrelas.

Inventaremos frustradas descubertas
a barlovento d’ os horizontes
pra acelerar os abolidos corazóns
d’ os nosos veleiros defraudados.

Halaremos polo chicote
d’ un meridián innumerado

N’ a illa anónima
de cada singladura
esculcaremos o remorso d' a cidade

Ela noitamula desfollará
como unha margarida prostibularia
a Rosa d' os Ventos d' o noso corazón.

Encadearemos adeuses d’ escuma
pra tódalas prayas perdidas
Xuntaremos cuardernos en branco
d' a novela errante d' o vento
Pescaremos n' a rede d' os atlas
ronseles de Simbad

E cazaremos a vela
sobre o torso rebelde d' as tormentas
pra trincar a escota d’ unha ilusión. 


(Se premes na foto podes ver o álbum a maior tamaño