Se queres ver as fotos pincha aquí.
As persoas da prehistoria preparaban aos seus defuntos para a vida no máis aló. Para eles, a morte era todo un acto de reflexión e conciencia, que implicaba a inquietude de transcendencia e a unha mentalidade relixiosa.
Xeralmente os enterros eran individuais, con todo, atopáronse grupos de ata vinte individuos enterrados xuntos.
No Neolítico, por exemplo, a partir do oitavo milenio a. C. as sepulturas colectivas fóronse impoñendo, sendo situadas en zonas afastadas das aldeas, o que podo ser un indicio dos primeiros cemiterios.
No ritual funerario escavábanse fosas onde os mortos eran enterrados con parte das súas pertenzas.
Á súa vez, o ocre foi un elemento que tivo unha participación importante nos enterros. Ademais de ser usado para escorrentar aos insectos, este era considerado para adornos, como pintura corporal, e mesmo se pensaba que tiña un carácter simbólico.
Un aspecto interesante dentro destes rituais é a postura e orientación dos cadáveres. No Mesolítico parece dominante a posición estendida (sobre todo en Europa); no Neolítico a fetal ou flexionada e na Idade de Bronce é variada, pero os vestixios máis representativos sinalan que a postura máis común era a estendida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario